Περίπου ενάμιση χρόνο πριν συναντήσω την αληθινή μου δίδυμη φλόγα, είχα την ευκαιρία να βιώσω πώς είναι το να είσαι μια ψεύτικη δίδυμη φλόγα κάποιου. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία, ένα τεράστιο μάθημα ζωής και για τους δύο μας, ωστόσο, σχεδόν τελείωσε με την παρέμβαση της αστυνομίας.
Όλα τα ονόματα που εμφανίζονται στο κείμενο είναι πλασματικά.
Όταν βρήκα μια καινούργια δουλειά, γνώρισα πολλούς νέους ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν φιλικοί και έδειξαν ενδιαφέρον στο να με γνωρίσουν καλύτερα. Σιγά, σιγά γίναμε φίλοι.
Υπήρχαν επίσης αυτοί που κρατούσαν απόσταση, ειδικά ένας άντρας που εργαζόταν στο διπλανό γραφείο. Ήταν μερικά χρόνια μεγαλύτερος από εμένα. Θύμιζε σκιά - εμφανιζόταν και εξαφανιζόταν μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Τον αποκαλούσα «ποντίκι» γιατί πάντα σοκαριζόμουν πόσο σιωπηλά μπορούσε να κινηθεί. Κανείς δεν καταλάβαινε πως και πότε έφευγε από το γραφείο. Ήταν πάντα πρώτος στη δουλειά. Ακόμα και όταν μας έφερνε κάποια έγγραφα, είχα την εντύπωση, ότι απλώς εμφανιζόταν από το πουθενά. Μου φαινόταν λίγο παράξενο, αλλά όχι επικίνδυνο.
Επίσης, ήταν περίπου ένα κεφάλι πιο κοντός από εμένα, παρατηρώντας την εξωτερική του εμφάνιση καθόλου ελκυστικός, θα έλεγα σχεδόν απαρατήρητος για τους άλλους. Κρατούσε απόσταση από όλους τους συναδέλφους και δεν μοιραζόταν στοιχεία για την προσωπική του ζωή με κανέναν. Είχα την εντύπωση πως, πραγματικά, κανείς δεν ήξερε λεπτομέρειες για αυτόν. Το μόνο πράγμα που άκουσα ήταν, ότι πρόσφατα γεννήθηκε το πρώτο του παιδί. Ωστόσο, κανείς δεν είχε δει ποτέ τη γυναίκα του, ούτε το παιδί, ούτε ακόμη σε φωτογραφία. Μερικοί δεν πίστευαν καν πως ήταν αλήθεια.
Κάποιες φορές ένιωθα ότι με παρατηρούσε. Όταν προσπάθησα να του μιλήσω με έναν φιλικό τρόπο, έβλεπα πόσο αγχωμένος ήταν - κοκκίνιζε, είχε νευρικές κινήσεις, πάντα κοιτούσε μακριά, ποτέ μέσα στα μάτια μου, ήταν πολύ ευγενικός και εξυπηρετικός, αλλά απαντούσε λίγο χαοτικά. Νόμιζα, ότι απλά ήταν ντροπαλός. Ούτε τον εαυτό μου θεωρώ πολύ γενναίο στις σχέσεις με άλλους ανθρώπους, οπότε δεν χρειαζόταν να δικαιολογήσω την λίγο περίεργη συμπεριφορά του.
Ήταν η πρώτη μου δουλειά αφού έφυγα από τον άντρα μου και κατάφερα να στείλω τα παιδιά στο νηπιαγωγείο. Η ζωή μου ήταν αποδιοργανωμένη τελείως. Η γραφειοκρατία και το τρέξιμο σε διαφορετικές υπηρεσίες ξεπέρασαν τις δυνάμεις μου. Θυμάμαι, ότι ήθελα να ξεκαθαρίσω κάποιες αμφιβολίες σχετικά με τις σπουδές μου και οι συνάδελφοί μου με συμβούλεψαν να ρωτήσω τον Κώστα. Με συγκλόνισε πόσο ήθελε να με βοηθήσει. Μου ζήτησε το εμαιλ μου για να μου στείλει επιπλέον πληροφορίες σχετικά με την ερώτησή μου.
Άρχισα να λαμβάνω μηνύματα από αυτόν όλο και πιο συχνά. Δεν συνειδητοποίησα καν πότε ξεκίνησε να με συμβουλεύει όχι μόνο για τις σπουδές μου ή για την τρέχουσα δουλειά, αλλά και για το σπίτι μου ή ακόμα και το διαζύγιο. Ήξερε τη νομοθεσία, ήταν έξυπνος και γνώριζε πολλούς ανθρώπους σε διάφορες υπηρεσίες. Πρέπει να παραδεχτώ, ότι η βοήθειά του ήταν ιδιαίτερα πολύτιμη για μένα εκείνη τη στιγμή. Άρχισε επίσης, να μου λέει για την οικογένειά του, μου έστειλε τις φωτογραφίες της γυναίκας και της κόρης του. Σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι μια αρχή νέας φιλίας.
Μια μέρα έλαβα ένα μήνυμα, όπου έλεγε, πως θα πάει για μια βόλτα στην περιοχή μου και ρώτησε αν θα ήθελα να συναντηθούμε για καφέ. Νόμιζα, ότι ήταν με τη γυναίκα του και απάντησα, ότι ευχαρίστως θα τους συναντούσα. Ωστόσο, όταν έφτασα εκεί παρατήρησα, ότι ήταν μόνος του. Ένιωσα παράξενα.
«Πού είναι η Ειρήνη; Νόμιζα, ότι θα τη γνωρίσω επιτέλους.» - Ρώτησα αμέσως.
«Πρώτα εμείς πρέπει να γνωριστούμε. Εκτός αυτού, δεν μου αρέσει να αναμιγνύω οικογενειακά θέματα με τη δουλειά, τους φίλους μου κ.λπ.» - απάντησε.
Τυπικός Κώστας. Κανένας από τους συναδέλφους δεν είχε συναντήσει ποτέ τη γυναίκα του. Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτώ, ότι ο πρώτος συναγερμός χτύπησε στο μυαλό μου. Είχα ακούσει πολλές φορές από τις φίλες μου για φιλικές σχέσεις ανάμεσα σε αυτές και άντρες, ακόμη και με τους πρώην τους που ήταν σε άλλες σχέσεις. Δυστυχώς, από τη δική μου εμπειρία ήξερα, ότι με την πρώτη ευκαιρία, ΠΑΝΤΑ πεταγόταν κάποιο ερωτικό υπονοούμενο. Και το αν κάποιος είχε σχέση ή όχι, αν είχε παιδιά ή όχι - δεν είχε καμιά απολύτως σημασία. Επιπλέον, ακόμα και αν γινόταν ένα θαύμα και αν έβρισκα έναν 100% πιστό άντρα, υπήρχαν λίγες γυναίκες που δεν θα ένιωθαν κάποιου είδους ανασφάλεια δίπλα μου. Και επειδή δεν ήθελα ποτέ να ασχοληθώ με τέτοιου είδους ιστορίες, και πάντα έψαχνα μόνο την εσωτερική μου ηρεμία, δεν έβγαινα έξω με άντρες μόνη μου.
Ωστόσο, δεν ήθελα να φύγω έτσι απλά και να συμπεριφερθώ σαν χαζή. Όμως, από τότε αποφάσισα να παρακολουθώ τη κάθε του κίνηση. Ήταν εντελώς διαφορετικός από ό, τι στη δουλειά. Μου φάνηκε ακόμη πολύ αγχωμένος, αλλά παρατήρησα, ότι με κοιτούσε σαν να ήθελε να μάθει τη κάθε λεπτομέρεια του σώματός μου. Άκουγε τη κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα μου με απίστευτη προσοχή. Τα μάτια του έλαμπαν από χαρά. Προσπάθησε να μάθει περισσότερα για μένα, αλλά εγώ αυτόματα κρυβόμουν στο καβούκι μου πάλι. Απαντούσα φιλικά, αλλά προτιμούσα να μην ανοιχτώ σε πιο προσωπικά θέματα. Και αυτός φαινόταν να κάνει το ίδιο, αλλά τα μάτια του σαν να μου έλεγαν πως υπάρχει κάτι που θα ήθελε να μου πει.
Τελικά η συνάντηση ήταν αρκετά ευχάριστη. Στο δρόμο για το σπίτι αναρωτιόμουν αν ήμουν υπερβολικά ευαίσθητη σε θέματα που αφορούν τους άντρες. Ωστόσο, το υποσυνείδητο μου χτύπησε ξανά το συναγερμό.
Μια μέρα, όταν ήμουν στη δουλειά, έλαβα ένα μήνυμα, ότι με περιμένει μια έκπληξη στο συρτάρι μου. Σε ένα μπεζ φάκελο βρήκα ένα χειρόγραφο ποίημα με αφοσίωση σε μένα. Δεν ήταν μια δήλωση αγάπης, αλλά ένα ρομαντικό ποίημα. Ο Κώστας άρχισε επίσης, να βρίσκει περισσότερους λόγους για να εμφανίζεται στο γραφείο μας. Τον έπιανα να με κοιτάζει και τα μάτια του πάντα έλαμπαν. Κατάλαβα, πως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε...
Συναντηθήκαμε σε έναν άλλο όροφο όπου ήμασταν μόνοι μας. Όλο το πρόσωπό του χαμογέλασε όταν με είδε. Ρώτησε αν μου άρεσε το ποίημά του. Το ποίημα ήταν υπέροχο, αλλά δεν μου άρεσε όλη η ιστορία. Του είπα ήρεμα, ότι τον έβλεπα μόνο σαν φίλο και δεν ήθελα απολύτως να μπω ανάμεσα σε αυτόν και τη γυναίκα του. Τον ενημέρωσα, ότι δεν με ενδιέφερε στενότερη σχέση μαζί του. Ωστόσο, δεν άκουσε καθόλου τα λόγια μου. Έπιασε το χέρι μου. Είδα την παλάμη του, η οποία σε σύγκριση με τη δική μου έμοιαζε με χεράκι ενός παιδιού! Μου ήρθε να γελάσω. Ωστόσο, αυτός με κοίταξε μέσα στα μάτια και μου είπε:
- «Ποτέ δεν θα σκεφτόμουν κάτι τέτοιο να συμβεί μεταξύ μας! Για μένα είσαι σαν μέλος της οικογένειας μου, σαν αδερφή, κάτι παραπάνω από οικογένεια! Και χάρη σε σένα μπορώ να γράφω ξανά. Είσαι η έμπνευσή μου! Η μούσα μου! Δεν θέλω τίποτα, απολύτως τίποτα, από εσένα. Θέλω απλώς να υπάρχεις στη ζωή μου, ώστε να μπορώ να δημιουργώ! Δεν θα κάνω ποτέ καμία ύποπτη κίνηση. Ξέρω πόσο καλός άνθρωπος είσαι! Τι υπέροχη ψυχή έχεις! Υπάρχει τόση αγάπη μέσα στην καρδιά σου. Ξέρω ακριβώς ποια είσαι!» - είπε.
Πολύ ενδιαφέρον. Ούτε εγώ ήξερα τότε ποια πραγματικά ήμουν, αλλά αυτός φαινόταν να έχει μια απολύτως ολοκληρωμένη γνώμη για μένα. Όλα ήταν προφανή - με είχε ερωτευτεί και με τελειοποιούσε. Του είπα άλλη μια φορά, ξεκάθαρα και κυριολεκτικά, ότι δεν με ενδιέφερε καμία σχέση μαζί του, πως μπορούσα να τον δω μόνο ως φίλο και του ζήτησα να το σεβαστεί. Γελούσε μόνο σαν να είχε ακούσει ένα καλό αστείο.
- «Δεν καταλαβαίνεις; Δεν θα σε κοιτάξω ποτέ με ερωτικό τρόπο!» - είπε – «Δεν ξέρεις καν ποια είσαι. Εγώ ξέρω, μπορώ να «διαβάσω» ανθρώπους. Είσαι σαν άγια για μένα. Ο Θεός ξέρει τι κάνει.» - Γελούσε με τέτοια έκφραση σαν να ήξερε κάτι για μένα που εγώ δεν το γνώριζα.
Ήταν πολύ για μένα. Δεν θεωρούσα τον εαυτό μου άγια, ούτε πίστευα στον Θεό εκείνη την στιγμή.
- «Θα πιστέψεις!» - γέλασε δυνατά – «Θα πιστέψεις, να είσαι σίγουρη για αυτό! Θα σου το αποδείξω πως υπάρχει!»
Για τρίτη φορά τον διαβεβαίωσα ότι τον έβλεπα μόνο ως φίλο και επέστρεψα στη δουλειά.
Στη συνέχεια, δεχόμουν όλο και περισσότερα ποιήματα και μηνύματα, συχνότερες επισκέψεις στο γραφείο μου κάθε μέρα. Ήταν ωραίο να εμπνέω κάποιον, η βοήθειά του με όλα τα έγγραφα ήταν επίσης πολύτιμη, μου άρεσε να μιλάω μαζί του, αλλά κάτι άρχιζε να με πνίγει σιγά, σιγά. Είχα την εντύπωση ότι έκανε όλα αυτά για να είναι κοντά μου.
Μόλις κατάλαβε ότι απομακρύνομαι, ότι αποφεύγω να δεχτώ τη βοήθειά του, προσπάθησε να με πείσει ότι ήμασταν ίδιοι! Μου έλεγε, πως οι καλλιτεχνικές μας ψυχές, η ευαισθησία, ακόμη και τα ζώδια μας ταίριαζαν απόλυτα! Με αντιμετώπιζε σαν να ήμουν ένας άγγελος που έπεσε από τον ουρανό. Τον έκανα να καταλάβει, ότι δεν ήθελα τίποτα από αυτόν για άλλη μια φορά και η απάντησή του ήταν πάλι ίδια - δεν θα μπορούσε καν να σκεφτεί να συμβεί κάτι μεταξύ μας επειδή ήμουν ιερή γι 'αυτόν και απλά ήθελε να τον αφήσω να μείνει στη ζωή μου.
Ένα μέρος μου ήθελε έναν φίλο σαν αυτόν. Ήθελα επίσης να πιστέψω, ότι μπορώ να έχω φιλικές σχέσεις με άντρες σαν τις άλλες κοπέλες. Ωστόσο, κάτι μέσα μου φώναζε ότι πρέπει να απομακρυνθώ το συντομότερο. Ήμουν σίγουρη, ότι με ερωτεύτηκε και τα λόγια του δεν με έπεισαν καθόλου.
Όσο πιο μακριά απομακρυνόμουν, τόσο περισσότερες παγίδες έστηνε για μένα. Μερικές φορές είχα την εντύπωση πως πίστευε, ότι και εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί του! Σαν να δημιουργούσε τη δική του, ονειρεμένη πραγματικότητα στο μυαλό του. Άρχισε να ενδιαφέρεται για την οικογένειά μου. Ήθελε να δει τις φωτογραφίες των αδελφών, των γονιών και των παιδιών μου.
Επίσης, θυμάμαι την ημέρα που έσπασε το κινητό μου. Με άκουσε να το λέω σε έναν συνάδελφο που καθόταν δίπλα μου και την ίδια μέρα, το βράδυ, έλαβα ένα τηλεφώνημα:
- «Σε ποιόν αριθμό μένεις; Θέλω να σου δώσω κάτι!» - είπε.
- «Ευχαριστώ, αλλά δεν χρειάζομαι τίποτα!» - απάντησα. Ωστόσο, δεν τα παράτησε.
- «Δε θα μπω μέσα! Θα σου το αφήσω και θα φύγω αμέσως! Εκτός αυτού, έχω τα βύσματα μου. Αν δεν μου πεις, θα βρω τη διεύθυνσή σου μόνος μου.» - γέλασε.
Σκέφτηκα πως ήταν αλήθεια γιατί μόλις του έδωσα τον αριθμό της οδού, άκουσα αμέσως το μηχανάκι του. Άνοιξα την πόρτα ίσα, ίσα για να μπορέσω να τον κοιτάξω. Δεν ήθελα να τον δουν τα παιδιά μου. Με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του μου έδωσε μια μικρή χάρτινη σακούλα και εξαφανίστηκε. Μέσα βρήκα ένα κινητό τηλέφωνο. Του έστειλα αμέσως ένα μήνυμα, ότι σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσα να δεχτώ το δώρο του. Το γεγονός που δεν τον απογοήτευσε καθόλου! Αντίθετα, άρχισε να μου μιλάει ακόμα πιο όμορφα.
- «Από ποιον πλανήτη είσαι εσύ; Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κανέναν σαν κι εσένα; Είσαι αθώα σαν ένα μικρό παιδί! Είναι απίστευτο!» - είπε – «Μπορείς παρακαλώ να δεχτείς το δώρο μου; Δεν είναι τίποτα για μένα! Και πότε ήταν η τελευταία φορά που έχεις λάβει κάτι; Πρέπει να το πάρεις.»
Καλή ερώτηση. Έλεγξα την τιμή στο διαδίκτυο, ώστε να μπορέσω να του δώσω τα χρήματα πίσω σε περίπτωση που θα άλλαζα γνώμη. Ήταν μάλλον το φθηνότερο τηλέφωνο που διατίθεται στην αγορά, γι 'αυτό αποφάσισα, πιθανώς για πρώτη φορά στη ζωή μου, να δεχτώ ένα δώρο από κάποιον που δεν ήταν μέλος της οικογένειας μου, ούτε καν στενός φίλος. Δεν άκουσα τη διαίσθησή μου τότε αλλά το λογικό μου μυαλό. Σύντομα κατάλαβα πόσο μεγάλο λάθος είχα κάνει.
Τις επόμενες μέρες μου πρόσφερε κυριολεκτικά τα πάντα - ξεκινώντας από ένα αυτοκίνητο, ταξίδια σε διαφορετικά μέρη, ακόμη και μια βόλτα με αερόστατο! Όταν έμαθε ότι είχα δικό μου αυτοκίνητο, προσπάθησε να με πείσει ότι στο κέντρο της πόλης το μηχανάκι θα ήταν πιο χρήσιμο. Φυσικά δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να συμφωνήσω ποτέ να πάω ταξίδι με έναν παντρεμένο άντρα. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν, ότι μου βρήκε μέχρι και διαμέρισμα σε μια από τις πιο ακριβές περιοχές της πόλης, με θέα σε ολόκληρο τον κόλπο. Όπως ισχυρίστηκε, το διαμέρισμα ήταν ενός φίλου του και δεν ζητούσε καν ενοίκιο. Θα μπορούσα να μείνω εκεί όσο ήθελα. Προσφέρθηκε ακόμη να με βοηθήσει να πακετάρω τα πράγματα μου και να μεταφέρει τα έπιπλα μου!
- «Ίσως θα επιλέξουμε μαζί το χρώμα για τους τοίχους της κρεβατοκάμαρας και θα με βοηθήσει να επιπλώσω το σπίτι;!» - σκέφτηκα.
Άρχισα να νιώθω πολύ άβολα. Κάτι βαθιά μέσα μου έλεγε, ότι σχεδίαζε να βγάλει αντικλείδια από εκείνο το διαμέρισμα για να μπορέσει να μπαίνει μέσα όταν θα έλειπα. Ή ακόμα χειρότερα - όταν θα ήμουν μέσα!!! Αφού ψαχούλευε τα πράγματά μου στο γραφείο, θα μπορούσα να περιμένω κάτι τέτοιο από αυτόν! Είχα την εντύπωση, ότι προσπαθούσε να με περικυκλώσει από όλες τις πλευρές. Με έπνιγε. Φυσικά, δεν δέχτηκα απολύτως τίποτα από αυτόν και κάθε φορά έκοβα όλες τις συζητήσεις. Αλλά δεν τα παρατούσε, προσπαθούσε ακόμη περισσότερο. Μου έμοιαζε με εμμονή. Αναρωτιόμουν, γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει τι του έλεγα. Απλώς αγνοούσε τα λόγια μου!!!
Κάθε μέρα τον απόφευγα όλο και περισσότερα. Στη δουλειά του συμπεριφερόμουν ευγενικά. Ήθελα να τον προστατέψω από κουτσομπολιά. Ήξερα, ότι εγώ θα έμενα εκεί μόνο για λίγους μήνες, ήμουν σίγουρη, ότι από την αρχή συμπεριφερόμουν σωστά, αλλά οι πράξεις του ήταν τουλάχιστον ύποπτες για μένα. Οι συνάδελφοι άρχισαν να παρατηρούν πώς όλο βρισκόταν κάπου κοντά μου.
Επίσης, σταματούσα να δέχομαι τη βοήθειά του σε οποιαδήποτε μορφή, αλλά αυτός δεν μπορούσε να αντέξει το γεγονός, ότι δεν τον χρειαζόμουν. Προσπαθούσε να μου αποδείξει, ότι χωρίς αυτόν θα χαθώ τελείως. Συνέχισε να μου στέλνει προσφορές εργασίας, πληροφορίες για μεταπτυχιακές σπουδές ή οτιδήποτε που μπορούσε να σκεφτεί εκείνη την στιγμή. Όσο περισσότερο απομακρυνόμουν, τόσο πιο πολλές ιδέες είχε.
Ισχυριζόταν, ότι ήμουν τόσο υπέροχο και αθώο πλάσμα που θα ήθελε να μου δώσει μέχρι και ένα αστέρι από τον ουρανό - και όλα αυτά χωρίς υπονοούμενα, χωρίς καμία επιθυμία να λάβει κάτι σε αντάλλαγμα. Έλεγε, ότι ήθελε να προστατεύσει εμένα και τα παιδιά μου και ότι ήμασταν ασφαλείς δίπλα του. Δυστυχώς, η διαίσθησή μου ανησυχούσε σαν τρελή!!! Δεν μου άρεσε τίποτα από όσα έλεγε!
Τον έπιανα συχνά να με συγκρίνει με τον εαυτό του. Κάτι, που με μπέρδευε πολύ, γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω αν μιλούσε με τόσο όμορφο τρόπο για εμένα ή για τον εαυτό του. Μία φορά του το χτύπησα και μου απάντησε:
- «Αφού είμαστε ίδιοι! Δεν το βλέπεις;!»
Όχι, δεν το έβλεπα... Μου άρεσε να μιλάω μαζί του, ήταν ένας από λίγους συναισθηματικούς, διαισθητικούς και ρομαντικούς άντρες που γνώρισα, πολύ έξυπνος, αλλά έβλεπα περισσότερες διαφορές από ομοιότητες μεταξύ μας. Ήταν πονηρός σαν αλεπού, έκρυβε τα πάντα, έκανε πράγματα μόνο για να κερδίσει κάτι, μισούσε τη δουλειά του, τους συναδέλφους του, παρά το γεγονός, ότι τους βοηθούσε συνέχει. Είχα ακόμη την εντύπωση, ότι και η γυναίκα του και το παιδί τον ενοχλούσαν. Ήταν τόσο σκοτεινός όσο μια σκιά και κόλλησε πάνω μου πιστεύοντας ότι θα έφερνα λίγο ήλιο στην γκρίζα του ζωή. Εγώ όμως, ήμουν σαν ένα ανοιχτό βιβλίο – «διαβάστε ό, τι θέλετε», δεν είχα μυστικά. Πίστευα, ότι υπήρχε κάτι καλό σε κάθε άνθρωπο και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος που ήθελα να τους βλέπω όλους. Έβαζα πάντα την οικογένειά μου στην πρώτη θέση και άκουγα την καρδιά και τη διαίσθησή μου. Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω κάτι που δεν ταίριαζε με τις πεποιθήσεις ή τις αξίες μου.
Όταν προσπάθησα να μάθω τι πραγματικά εννοούσε, πάντα χαμογελούσε και με άφηνε να καταλάβω, ότι ήξερε κάτι που δεν γνώριζα ακόμη. Τώρα, κοιτάζοντας πίσω, βλέπω ότι έπρεπε να ήταν «ξύπνιος». Ήμουν στο στάδιο του διαλογισμού και της αυτούπνωσης, πίστευα στην μεταθανάτια ζωή, αλλά απέμεινα πολύ μακριά ακόμη από το να δω όλη την αλήθεια. Ποτέ δεν ήθελε να μου πει κάτι παραπάνω. Πάντα μου έλεγε, ότι σύντομα θα μάθω πως είναι τα πράγματα και μετά θα σταματούσα να φεύγω μακριά του.
Μια μέρα, μου έφερε στη δουλειά ένα δώρο για τα παιδιά μου - μερικά μπλουζάκια και κινούμενα σχέδια σε CD. Αρνήθηκα όπως πάντα. Άσκοπα, χωρίς να το σκεφτώ καλά, ως δικαιολογία, είπα ότι δεν ήξερα καν αν το CD player μου λειτουργούσε. Έβαλε την τσάντα στην παλάμη μου και είπε, ότι δεν ήταν για μένα αλλά για τα παιδιά, και ότι θα ήταν καλύτερα να μην κάνω σκηνές, γιατί σύντομα θα αρχίσουν να κουτσομπολεύουν για μας. Εκείνη τη στιγμή σταμάτησε να μου αρέσει τελείως όλη αυτή η κατάσταση. Δεν ήθελα να κρύβω άλλο τις πράξεις του και δεν ήθελα να με βάζει σκόπιμα μέσα στα μυστικά του.
Το βράδυ άκουσα κάποιον να χτυπάει την πόρτα. Όταν την άνοιξα σοκαρίστηκα - ο Κώστας στεκόταν στο κατώφλι με ένα CD player στα χέρια του. Ήθελα να φωνάξω, αλλά τα παιδιά ήταν ακριβώς πίσω μου και άκουσα τον γείτονα στο διπλανό διαμέρισμα. Δεν σκόπευε να φύγει και εγώ το τελευταίο πράγμα που ονειρευόμουν ήταν οι γείτονές σε ολόκληρη την οικοδομή να κουτσομπολεύουν πίσω από την πλάτη μου. Ήταν το σπίτι μου και δεν ήθελα να ανεχθώ κάτι τέτοιο. Πήρα το CD player γρήγορα και του είπα να φύγει αμέσως από το διαμέρισμά μου. Ήμουν έξαλλη. Δεν ζήτησα τίποτα! Με το ζόρι προσπαθούσε να με κάνει ευτυχισμένη, μα δεν λειτούργησε έτσι! Επίσης, δεν ήθελα να έρχεται στο σπίτι μου!
Του εξήγησα πολλές φορές, ότι δεν ήθελα τίποτα από αυτόν. Αν δεν μπορούσε να το καταλάβει με ευγενικό τρόπο, έπρεπε να το τελειώσω μια για πάντα. Του έστειλα ένα μήνυμα, ότι δεν ήθελα πλέον να επικοινωνώ μαζί του, και ότι ήθελα να επιστρέψω όλα όσα μου έδωσε. Έβαλα τα ποιήματά του σε μια χάρτινη σακούλα και το τηλέφωνο με το CD player σε ένα κουτί. Ωστόσο, φοβόμουν, ότι θα έκανε σκηνή στη δουλειά. Δεν ήθελα οι άλλοι να δουν ότι έλαβα κάποια δώρα από αυτόν. Εγώ ήξερα την αλήθεια, αλλά οι φήμες θα μπορούσαν να είναι πολύ σκληρές. Τότε κατάλαβα πόσο βαθιά με έμπλεξε μέσα σε όλη αυτή την ιστορία. Καλύπτοντας την ηλίθια συμπεριφορά του, ήταν σαν να συμμετέχω και εγώ στις βλακείες του!
Άφησα τα ποιήματα στο γραφείο του. Επίσης, του έγραψα ένα μήνυμα, ότι ήθελα να του δώσω τα υπόλοιπα πράγματα, αλλά σε κάποιο άλλο, ουδέτερο μέρος. Μετά τον αγνόησα τελείως. Προσποιούμουν, ότι δεν τον έβλεπα καν. Με παρακαλούσε συνέχεια να το συζητήσουμε. Δεν είχα τίποτα απολύτως να του πω. Φτάνει τόσο!
Τον απέφυγα για πολλές μέρες. Τελικά, με βρήκε μόνη στο γραφείο, και μου ζήτησε να μιλήσουμε. Αποφάσισα να του εξηγήσω πως είναι η κατάσταση μια για πάντα. Αυτός μου έλεγε πως ευχήθηκε ότι καλύτερο για μένα, ότι δεν κατάλαβε γιατί αντέδρασα τόσο αρνητικά, ότι έκανε τα πάντα μέσα από την καρδιά του, μέσα από την επιθυμία να βοηθήσει, ότι πραγματικά δεν περίμενε τίποτα σε αντάλλαγμα. Μου ζήτησε να γίνουμε φίλοι και να τον επιτρέψω να μου μιλάει ξανά. Είπε, ότι τον έκανα καλύτερο άνθρωπο, ότι χάρη σε μένα άρχισε να γράφει και να πιστεύει ξανά σε άλλους.
Ένιωσα τόσο λυπημένη γιατί ένα μέρος μου ήθελε να πιστέψει στα λόγια του, αλλά γενικά, όλη η κατάσταση με έπνιγε. Είχα την εντύπωση, πως έστησε μια μεγάλη παγίδα για μένα και ταυτόχρονα δεν καταλάβαινα γιατί γινόταν όλο αυτό. Αν αναζητούσε απλώς φιλία και έμπνευση, δεν χρειαζόταν να κάνει απολύτως τίποτα - ούτε να μου δίνει δώρα, ούτε να με βοηθάει, ειδικά όταν δεν το ζητούσα καν - θα μπορούσε απλώς να είναι ο εαυτός του. Προσπάθησα να δω τη φωτεινή πλευρά αυτής της ιστορίας, αλλά δεν μπορούσα. Ήξερα, ότι αν τον άφηνα να ξαναμπεί στη ζωή μου, θα έχανα την ελευθερία μου. Ένα μέρος μου όμως, ήθελε ακόμα να πιστέψει στη φιλία μας. Δεν ήξερα καν αν μπορούσα να ονομάσω έτσι τη «σχέση» μας...
Με όλη αυτή την ένταση και στεναχώρια που είχα, προσπαθώντας να είμαι κατηγορηματική, αλλά να αποτυχαίνω την ίδια στιγμή, κατάλαβα πως τα δάκρυα ξεχείλισαν από τα μάτια μου. Τότε με κοίταξε με το ίδιο χαμόγελο και χαρά στα μάτια του όπως παλιά και είπε:
- «Τώρα είμαι σίγουρος ότι είσαι εσύ! Τα δάκρυά σου τα λένε όλα!»
- «Τι; Δεν καταλαβαίνω τι λες!» - απάντησα
- «Δεν έχει σημασία. Ξέρω ήδη την αλήθεια!» - και με κοίταζε σαν να είχε απέναντι του έναν άγγελο. Ένιωσα τόσο εξαντλημένη και ήθελα απλώς να γυρίσω σπίτι. Συμφωνήσαμε, ότι δεν θα μου προσφέρει πλέον δώρα ή βοήθεια, δεν θα έρχεται στο διαμέρισμά μου και θα σέβεται τις αποφάσεις και την προσωπική μου ζωή. Μόνο φιλία και καμία παράξενη πράξη από εδώ και πέρα. Συμφώνησε σε όλα. Φυσικά…
Οι επόμενες μέρες και εβδομάδες ήταν αρκετά ήρεμες. Όλο βρισκόταν κάπου τριγύρω μου, κάπου στο παρασκήνιο, και κάποιες φορές έβλεπα να με κοιτάζει με αυτό το φωτεινό βλέμμα, αλλά δεν με ενοχλούσε πια. Κρατούσε απόσταση. Ήξερε, ότι αν έκανε κάτι που δεν μου άρεσε, θα τον έκοβα από τη ζωή μου. Αργά, άρχισα να πιστεύω, ότι και οι δύο βρήκαμε τη χρυσή τομή και οι συζητήσεις μας φαινόταν φιλικές και ουδέτερες.
Στο μεταξύ, ο Κώστας είχε ήδη δημιουργήσει τόσα πολλά ποιήματα που ο εκδότης συμφώνησε να δημοσιεύσει το επόμενο του βιβλίο. Ήθελε να του υποσχεθώ, ότι θα πάω μαζί του στην Αθήνα την επίσημη ημέρα έκδοσης.
- «Δεν υπάρχει περίπτωση! Εκεί θα έπρεπε να είναι μόνο η γυναίκα σου και η κόρη σου, όχι εγώ.» - του είπα.
Προσπάθησε να με πείσει, ότι η γυναίκα του, ούτως ή άλλως, δεν θα ερχόταν, γιατί αφού είχε γεννήσει το παιδί, συμπεριφερόταν σαν υστερική, φοβόταν να πάει πουθενά. Άλλωστε, αυτός δημιούργησε το βιβλίο χάρη σε μένα και ήθελε να μου το αφιερώσει. Ήταν το βιβλίο ΜΑΣ όπως έλεγε!
- «Γνωρίζει η γυναίκα σου για αυτό;» - ρώτησα.
- «Φυσικά, ξέρει ότι είμαστε φίλοι και ξέρει ότι με βοηθάς να γράφω.» - απάντησε, αλλά δεν με έπεισε καθόλου. Άλλωστε, δεν μου άρεσε ο τρόπος που μιλούσε γι 'αυτήν. Σαφώς, την σύγκρινε με εμένα και εγώ ήμουν η τέλεια και αυτή όχι.
Δεν υπήρχε περίπτωση να πάω μαζί του οπουδήποτε και το ήξερε πολύ καλά.
Πέρασαν ημέρες, εβδομάδες. Δεν με ενοχλούσε, κρατούσε μια ασφαλής απόσταση. Όλα φαινόταν να επιστρέφουν στη φυσιολογική ρουτίνα.
Μια μέρα μου ζήτησε να συναντηθούμε. Ήθελε να μου πει κάτι πολύ σημαντικό και ήταν απαραίτητο να το κάνει εκείνη την ημέρα. Φαινόταν πολύ αγχωμένος. Ήταν Σάββατο, τα παιδιά μου πήγαν στον πατέρα τους, αλλά δεν είχα όρεξη να βγω έξω. Ήθελα να μείνω στο σπίτι. Αρνήθηκα, ωστόσο, αυτός επέμενε. Μου ζήτησε να του επιτρέψω να έρθει στο σπίτι μου για, κυριολεκτικά, λίγα λεπτά. Ειλικρινά, παραδέχομαι, ότι ακόμα δεν ξέρω γιατί συμφώνησα. Νομίζω, ότι ήμουν πραγματικά αθώα ή ανόητη σαν μικρό παιδί και απλά απέτυχα στο να αρνηθώ. Στο δρόμο μου τηλεφώνησε ρωτώντας τι πίτσα θέλω. Ωχ, δεν μου άρεσε καθόλου όλο αυτό.
Έφτασε λίγο αγχωμένος. Αρχίσαμε να μιλάμε για γενικά θέματα. Ήξερα πως, ό, τι κι αν ήταν αυτό που τον απασχολούσε, δεν θα μου το έλεγε αμέσως. Έτσι, του έδωσα χρόνο και περίμενα υπομονετικά να τα πει όλα από μόνος του. Τελικά, μου τα ξεφούρνισε όλα. Αποδείχθηκε ότι η δουλειά του στο γραφείο και οι διδακτορικές του σπουδές ήταν μόνο για κάλυψη. Στη πραγματικότητα, έκανε άλλη δουλειά για την οποία κανείς δε γνώριζε - μόνο ένας ιερέας στον οποίο ομολογήθηκε και τον κριτίκαρε πάρα πολύ - και τώρα εγώ. Στην αρχή, δεν με ενόχλησε και τόσο αυτή η πληροφορία. Ήξερα, ότι υπήρχαν τέτοια επαγγέλματα και κάποιος έπρεπε να τα κάνει. Δεν ήθελα να κρίνω κανέναν. Ωστόσο, αποδείχθηκε, ότι ήταν μεγάλο βάρος για αυτόν. Άρχισα να καταλαβαίνω γιατί κρατούσε απόσταση από όλους και γιατί δεν ήθελε να εμπλέκει την οικογένειά του σε θέματα που σχετιζόταν με την εργασία. Όλα τα παζλ άρχισαν να μπαίνουν στη θέση τους.
- «Αλλά γιατί έπρεπε να μου το πεις αυτό; Δεν χρειάζεται να γνωρίζω τέτοιες λεπτομέρειες για τη ζωή σου.» - ρώτησα.
- «Επειδή είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορώ να εμπιστευτώ. Μόνο εσένα! Κανέναν άλλον! Και δεν θέλω να κρατάω μυστικά από σένα.» - απάντησε.
Δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Ήταν ωραίο να ακούς ότι εμπνέεις τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη σε κάποιον, αλλά από την άλλη πλευρά, ένιωσα, ότι ήθελε να μοιραστεί αυτό το βάρος μαζί μου. Και γιατί επέλεξε εμένα; Συναντηθήκαμε πριν από λίγους μήνες και δεν με γνώριζε πολύ καλά. Ήταν περίεργο… Χρειαζόμουν χρόνο για να το σκεφτώ. Δεν ήμουν καν πλήρως ενήμερη για το με τι είχα να κάνω στα αλήθεια. Αποφάσισα να αλλάξω θέμα.
Συνειδητοποίησα όμως, πως αυτά τα λίγα λεπτά μετατράπηκαν σε δύο ώρες. Του έδωσα να καταλάβει, ότι ήταν αργά, αλλά έβγαλε το σημειωματάριό του από την τσέπη του και είπε:
- «Επέτρεψε μου να γράψω κάτι γιατί μόλις μου ήρθε μια ιδέα, με ενέπνευσες ξανά!»
Ήξερα ότι έγραφε για μένα. Δεν μου έδωσε ποτέ αυτά τα ποιήματα για να τα διαβάσω, μου έδειχνε μόνο τα πιο ουδέτερα.
- «Εντάξει, εγώ θα συμμαζέψω το τραπέζι και εσύ θα τελειώσεις την πρόταση. Αλλά μετά θα αποχαιρετιστούμε. Είναι αργά.» - απάντησα.
Όταν επέστρεψα από την κουζίνα, έγραφε ακόμα. Μετά από λίγο με κοίταξε και είπε:
- «Θα με αφήσεις να κοιμηθώ στον καναπέ σου;»
- «Τι;?;?" – σχεδόν φώναξα.
- «Μην με παρεξηγείς, δεν θέλω τίποτα από σένα, απλά το να είμαι στο σπίτι σου, γύρω από όλα αυτά, να βρίσκομαι στην αύρα σου, είναι μια τεράστια έμπνευση για μένα.» - μου απάντησε.
Για ένα δευτερόλεπτο, είδα στο μυαλό μου, ότι κοιμόμουν ενώ αυτός στεκόταν από πάνω μου. Με τρόμαξε εντελώς αυτή η σκηνή. Του είπα να πάει στο σπίτι του αμέσως, στη γυναίκα και το παιδί του. Ωστόσο, σαν να είχε κολλήσει σε αυτήν την ιδέα. Απάντησε μόνο, ότι η γυναίκα του δεν ήταν στο σπίτι και ότι κανείς δεν θα τον αναζητούσε. Η πρότασή του μου φαινόταν εντελώς τρελή. Ήθελα να φύγει από το σπίτι μου το συντομότερο δυνατό. Άρχισα να πανικοβάλλω. Πήγα γρήγορα στην πόρτα και την άνοιξα, ώστε να μπορώ να καλέσω τον γείτονα που έμενε στο διπλανό διαμέρισμα. Μάλλον λειτούργησε, αλλά όχι για πολύ.
Όταν έφυγε από το σπίτι μου, κατάφερα να κλείσω την πόρτα με όλες τις κλειδαριές που είχε, αλλά άρχισε να μου στέλνει μηνύματα προσπαθώντας να με πείσει να αλλάξω γνώμη. Σύμφωνα με αυτόν, δεν υπήρχε τίποτα λάθος στη πρόταση του. Απλά ήθελε να γράφει ξαπλωμένος στον καναπέ μου. Για μένα ήταν άρρωστο όλο αυτό. Η διαίσθησή μου φώναζε! Είχα κρίση πανικού εκείνη την ημέρα. Το καλύτερο μάθημα της αποφασιστικότητας και κατηγορηματικότητας που θα μπορούσα ποτέ να είχα…
Όταν ξύπνησα, άρχισα να συνειδητοποιώ ποιος ήταν πραγματικά ο Κώστας, και τι έκανε στη ζωή του. Δεν ταίριαζε καθόλου με τις αξίες που είχα. Δεν θα έκανα κάτι τέτοιο ποτέ, ούτε για πλάκα. Ένιωθα, πως δεν ήταν καθόλου σωστό… Τις επόμενες μέρες άρχισα να τον αποφεύγω αλλά δεν το κατάλαβε καν! Άρχισε να μου αποκαλύπτει περισσότερα μυστικά. Είπε, ότι αισθάνθηκε πολύ καλύτερα και ευχαρίστησε τον Θεό που με έστειλε, ώστε να μπορεί να το μοιραστεί μαζί μου. Εγώ όμως δεν ήθελα να ξέρω τίποτα! Ένιωσα ότι έριχνε όλο το βάρος πάνω μου! Το να είμαι η "μοναδική" και "επιλεγμένη” με έπνιγε τόσο πολύ.
Του είπα απευθείας, ότι δεν συμφωνούσα με αυτό που έκανε και του ζήτησα να μην μοιραστεί άλλες λεπτομέρειες μαζί μου. Άρχισα επίσης, να φοβάμαι και αυτόν, αλλά και γενικά όλη την κατάσταση. Ήξερα, ότι δεν έπρεπε να γνωρίζω αυτές τις πληροφορίες. Με περικύκλωνε και πάλι. Το ένιωθα. Παρήγγειλα αμέσως ένα καινούργιο κινητό. Δεν ήθελα να έχω εξοπλισμό από αυτόν στο σπίτι μου και μετάνιωσα που τον άφησα να μπει στο διαμέρισμα μου.
Επιπλέον, ήθελε να με αναγκάσει, με κάθε κόστος, να συμμετέχω στη δημοσίευση του βιβλίου του. Προσπάθησε να με πείσει να ορίσω τη σειρά των ποιημάτων ή να σχεδιάσω το εξώφυλλο - οτιδήποτε που θα με έκανε να νιώσω, ότι το βιβλίο ήταν και δικό μου. Σύμφωνα με αυτόν, ήταν η κοινή μας δουλειά. Δυστυχώς, εγώ δεν το έβλεπα έτσι. Ειδικά, επειδή ένιωθα την πίεση που μου προκαλούσε. Ούτε μου άρεσε να κάνω κάτι που δεν μου ταίριαζε. Δεν το θεωρούσα σωστό.
Όλο το σώμα μου αντιδρούσε αρνητικά σε αυτήν την κατάσταση. Προσπάθησα να του εξηγήσω, ότι δεν είχα όρεξη να συμμετέχω σε αυτή την ιστορία, ότι ήταν δικό του το βιβλίο, δικό του έργο, δεν ήθελα να εμπλέκομαι σε αυτό. Του υπενθύμισα ακόμη, ότι υποσχέθηκε πως θα δεχόταν πάντα τις αποφάσεις μου αλλά δεν μπορούσε να το διανοηθεί καθόλου. Κατά τη γνώμη του, η έκδοση του βιβλίου - του βιβλίου μας! - καθώς και το να μοιραστεί το μυστικό της ζωής του μαζί μου, ήταν η μεγαλύτερη δυνατή διάκριση! Για μένα, δυστυχώς, λειτούργησε σαν θηλιά στο λαιμό. Άρχισα να πνίγομαι. Ένιωθα, ότι κάτω από το ενδιαφέρον που μου έδειχνε, την αφοσίωση, ακόμη και την αγάπη, κρυβόταν η θέληση να μου στερήσει την ελεύθερη βούλησή μου.
Άρχισα να απομακρύνομαι με την ταχύτητα του φωτός. Τον φοβόμουν! Δεν μπορούσε να καταλάβει ακόμα γιατί αντιδρούσα με αυτόν τον τρόπο. Όλο μου συμπεριφερόταν σαν να ήξερε κάτι για το οποίο εγώ δεν είχα παραμικρή ιδέα. Επίσης, ήταν σίγουρος, ότι μια μέρα θα σταματήσω να φεύγω. Και όλο αυτό του έδινε την άδεια να μπαίνει στη ζωή μου με τα βρώμικα παπούτσια του όποτε ήθελε. Ένιωθα, ότι πίστευε πως του ανήκω. Όσο πιο μακριά έτρεχα, τόσο πιο ανυπόμονος και, μάλιστα, επίμονος γινόταν. Επέστρεψε στο να προσπαθεί να με βοηθήσει σε κάτι - υποσχέθηκε να μου βρει μια νέα δουλειά, έλεγε πως είχε τόσες πολλές γνωριμίες που σίγουρα θα τα κατάφερνε, αλλά εγώ ήμουν σίγουρη πως ήταν ψέμα. Εάν γινόμουν επιτυχής, ποιον θα βοηθούσε τότε; Ήθελε να εξαρτώμαι από αυτόν.
Ονειρευόμουν να εξαφανιστεί από τη ζωή μου και μάλιστα, άρχισα να σκέφτομαι να αλλάξω τη δουλειά μου νωρίτερα. Οι φίλοι μου ξεκίνησαν να παρατηρούν, ότι κάτι συνέβαινε και ότι τον απέφευγα. Άρχισαν να ρωτούν τι μου έκανε. Με γνώριζαν, ήταν σίγουροι ότι ήμουν δίκαιη σε ό, τι έκανα. Σκέφτηκαν αυτόματα, ότι αυτός έκανε κάτι λάθος. Είχα την εντύπωση, ότι θα εκραγώ και θα τους τα πω όλα. Και δεν με ένοιαζε ποιες θα ήταν οι συνέπειες γι 'αυτόν. Δεν ήθελα πια να συμμετέχω στα παιχνίδια του.
Μια μέρα του είπα απευθείας, ότι δεν ήθελα να έχω καμιά σχέση μαζί του, δεν επιθυμούσα να μάθω τίποτα για αυτόν και του ζήτησα να διαγράψει όλες τις επαφές μου. Η διαίσθησή μου φώναξε, ότι πρέπει να τρέξω μακριά και το σώμα μου αντιδρούσε με κρίσεις πανικού κάθε φορά που εμφανιζόταν κάπου κοντά μου. Προσπάθησε τα πάντα για να με σταματήσει.
Επέστρεψα σπίτι εκείνη την ημέρα και άρχισα να ετοιμάζω μεσημεριανό για τα παιδιά και την ανιψιά μου. Ξαφνικά, άκουσα το τηλέφωνό μου να χτυπά. Ήταν ο Κώστας. Δεν το σήκωσα. Συνέχισε να με καλεί ξανά και ξανά... Σε λίγα λεπτά, άκουσα το κουδούνι και το τηλέφωνο ταυτόχρονα. Απάντησα αμέσως. Ο δακρυσμένος Κώστας μου ζήτησε να τον αφήσω να ανέβει στο διαμέρισμα μου. Ήθελε να μου μιλήσει.
Για μένα ήταν η τελευταία στιγμή να βάλω ξεκάθαρα όρια. Ήδη είχα αργήσει πάρα πολύ για να το κάνω. Όλο αυτό μου έμοιαζε με εμμονή. Ήξερα πολύ καλά, ότι έκανα ένα τεράστιο λάθος αφήνοντάς τον να με πλησιάσει ξανά. Του είπα να φύγει αμέσως και τον ενημέρωσα, ότι η παρουσία του δεν ήταν καλή, όχι μόνο για μένα, αλλά και για τα παιδιά μου και την φιλοξενούμενη μου. Δεν τον ένοιαζε καθόλου! Ο πόνος του και η αίσθηση της απόρριψης ήταν πιο σημαντικά για αυτόν από οτιδήποτε άλλο. Ήθελε να μου μιλήσει, ακόμα και μπροστά σε άλλους ανθρώπους. Δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να βάλω τα παιδιά μου και την ανιψιά μου να συμμετέχουν σε μια τόσο αρρωστημένη ιστορία.
Έκλαιγε και με καλούσε συνέχεια. Ήταν καλοκαίρι και είχε πολλή ζέστη. Όλα τα παράθυρα ήταν ανοιχτά. Φοβήθηκα πως μπορούσε να στέκεται εκεί έξω, κάτω από το σπίτι μου, και να μας παρακολουθεί. Του είπα ότι, αν δεν φύγει το συντομότερο δυνατόν, θα καλέσω την αστυνομία. Έκλεισα επίσης, όλα τα παράθυρα και κατέβασα τα στόρια.
Δυστυχώς, δεν τελείωσε εκεί. Άρχισε να με βομβαρδίζει με μηνύματα και εμαιλ. Όταν τον μπλόκαρα, μου ερχόταν μηνύματα από διαφορετικές διευθύνσεις, άλλους αριθμούς, ακόμη και ξένους. Τα παρακάλια μετατράπηκαν σε απειλές. Κατά τη γνώμη του, ήμουν ένα άκαρδο τέρας που κατέστρεψε «τα πάντα». Αλλά τι ακριβώς; Αυτό δεν μπορούσα να καταλάβω... Πραγματικά τίποτα απολύτως δεν είχε συμβεί μεταξύ μας. Για μένα ήταν απλώς ένας φίλος και του το εξήγησα 100 φορές. Και αυτός ισχυριζόταν πως με έβλεπε σαν φίλη ή αδελφή. Αλλά οι λέξεις μπορεί συχνά να ψεύδονται... Η διαίσθηση ποτέ! Είχα συχνά την αίσθηση, ότι δεν με έβλεπε ποτέ ως ξεχωριστό ον. Αισθανόμουν ακόμη, ότι νόμιζε, πως του ανήκω. Η βοήθειά του (χωρίς να την ζητήσω καν!) ήταν και αυτή καταχρηστική για μένα.
Συνέχισε να μου λέει, ότι όλοι τον λάτρευαν και ήταν εξαιρετικά ευγνώμονες για όλα όσα είχε κάνει για αυτούς. Μόνο εγώ δεν εκτίμησα ποτέ ούτε αυτόν, ούτε τις πράξεις του. Παρόλο που ήθελε να μου δώσει τα πάντα! Ακόμα και οι άνθρωποι που θέλουν να ευχαριστήσουν όλο τον κόσμο, πρέπει να κάνουν διάλειμμα κάποια στιγμή… Ήθελα να απομακρυνθώ από αυτόν πολλές φορές, αλλά έκανε τα πάντα για να με αποτρέψει να το κάνω. Μου είπε επίσης, ότι μια μέρα θα σταματήσω να τρέχω, όταν θα μάθω την αλήθεια. Η αλήθεια μου ήταν, ότι η παρουσία του με έπνιγε. Η ατέλειωτη επιθυμία του για να τραβήξει την προσοχή μου, μου ρουφούσε όλη την ενέργεια. Ακόμη και η αγάπη του δεν ήταν τίποτα άλλο παρά καταχρηστική! Ήθελα να εξαφανιστεί από τον πλανήτη Γη… Για πάντα!
Τα λόγια του έγιναν άσχημα και αγενή, ακόμη και οδυνηρά. Προσπάθησε να μου αποδείξει πόσο απαίσιο και κακό άτομο ήμουν, πόσο τον πλήγωσα. Πράγματι - ήθελα να είμαι ανεξάρτητος άνθρωπος και να μπορώ να δημιουργήσω τη δική μου ζωή με τους δικούς μου κανόνες και αξίες. Όχι δικούς του. Δεν ήμουν αυτός και δεν μπορούσε να το καταλάβει... Αν ο αγώνας μου για την ανεξαρτησία μου και την εσωτερική μου ειρήνη σήμαινε να τον πληγώσω, ήμουν έτοιμη να το κάνω. Εξάλλου, δοκίμασα τα πάντα και τίποτα δεν λειτούργησε ποτέ! Ήταν συνέχεια δίπλα μου!
Παρόλο που ήμουν ξεκάθαρη από την αρχή και ήξερε τι μπορούσε και τι δεν μπορούσε να περιμένει από εμένα, η αλλαγή στη συμπεριφορά του ήταν τεράστια. Αυτό το χαμόγελο στα μάτια όταν με κοίταζε, μετατράπηκε σε πραγματικό μίσος σε κάθε του βλέμμα που μου έριχνε. Υπήρχε αηδία και θυμός. Αλλά συνέχισε να με παρακολουθεί. Φοβόμουν να ανοίξω το κινητό μου το πρωί ή να ελέγξω τα εμαιλ μου. Όταν έφευγα από το σπίτι, κοιτούσα προς όλες τις κατευθύνσεις για να βεβαιωθώ, ότι δεν στεκόταν κάπου εκεί. Φοβόμουν ακόμη και να έβαζε μηχανισμό παρακολούθησης στο σαλόνι μου. Δοκίμασε παρακάλια, συναισθηματικούς εκβιασμούς, ακόμη και απειλές. Δεν τα παρατούσε. Δεν ήξερα πραγματικά γιατί συμπεριφερόταν έτσι. Ήθελε να με κρατήσει στη ζωή του, αλλά άρχισε να κάνει τα πάντα για να με πληγώσει. Με έσπρωχνε να φύγω με τη συμπεριφορά του και ταυτόχρονα δεν μπορούσε να σταματήσει να με σκέφτεται. Ήταν ένα είδος κατάστασης - «Όσο είσαι κοντά μου θα είσαι η πριγκίπισσα μου, αλλά αν προσπαθήσεις να φύγεις θα σε καταστρέψω». Τον φοβόμουν. Ήταν τρελός στα μάτια μου. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω με τη μανία του.
Δοκίμασα τα πάντα, αλλά τίποτα δεν λειτούργησε. Στο τέλος αποφάσισα να παίξω το δικό του παιχνίδι. Του είπα, ότι αν δεν σταματήσει να με ενοχλεί αμέσως, θα πάω στην αστυνομία και θα τους δείξω όλα τα email. Επιπλέον, θα έλεγα ολόκληρη την ιστορία, ακόμη και το μυστικό του στους συναδέλφους μας. Θα έβρισκα και τη γυναίκα του. Για να ακουστώ ακόμη πιο ρεαλιστικά, ζήτησα από μια φίλη από το γραφείο του να του μιλήσει εκ μέρους μου και άλλον έναν συνάδελφο που ήταν ένα κεφάλι ψηλότερος από εμένα (πιθανώς δύο κεφάλια από αυτόν) να τον πιάσει και αυτός. Δούλεψε. Δεν μου έστειλε κανένα μήνυμα από εκείνη την μέρα, αν και η αρνητική του ενέργεια, εναλλάξ με τη θετική, ήταν αισθητή για πολύ καιρό ακόμη. Το μυαλό του ήταν μέσα σε πανικό ενώ μέσα του έβραζε.
Θυμάμαι, ότι μου είπε κάποτε:
- «Έβγαλες στην επιφάνεια την πιο σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου που ήταν κρυμμένη κάπου βαθιά μέσα μου. Μου έδειξες ένα δικό μου πρόσωπο που δεν ήξερα καν ότι υπήρχε καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωή μου.»
Θυμήθηκα αυτήν την πρόταση όταν σκεφτόμουν πρόσφατα τη δική μου ψεύτικη δίδυμη φλόγα και το πώς, μέσα σε λίγες μέρες/εβδομάδες, γύρισα την αγάπη που είχα γι 'αυτόν σε μια απόλυτη αλλεργία σε όλα όσα σχετίζονταν με αυτόν. Μου έδειξε, επίσης, τις πιο σκοτεινές μου γωνίες που δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν.
Δεν ήταν ευχάριστο, ήταν πραγματική κόλαση. Αλλά τώρα είμαι εξαιρετικά ευγνώμων, γιατί ξέρω, ότι μου έδειξε μέρη του εαυτού μου που χρειάζονταν θεραπεία. Όχι μόνο με έκανε να καταλάβω ποια δεν ήμουν, αλλά και ποια ήμουν στα αλήθεια. Χάρη σε αυτόν συνειδητοποίησα, επίσης, ποια ήταν η πραγματική δίδυμη φλόγα μου. Όλα αυτά σχεδιάστηκαν προσεκτικά εκ των προτέρων. Είμαι σίγουρη για αυτό. Παρόλο που δεν θέλω να τον δω τώρα ούτε σε μια φωτογραφία, είμαι πολύ ευγνώμων και ξέρω, ότι το σύμπαν τον έστειλε για να μπορέσω να γιατρέψω ό, τι χειρότερο υπήρχε μέσα μου πριν ανοιχτώ τελείως στην πραγματική μου δίδυμη φλόγα. Αλλά θα το περιγράψω λεπτομερώς στις μελλοντικές μου αναρτήσεις.
Κλείνοντας την ιστορία για τον Κώστα, μπορώ μόνο να ελπίζω, ότι πήρε το μάθημά του και κατάλαβε τον ρόλο που είχα στη ζωή του. Του έδειξα τη σκοτεινή του πλευρά για να μπορέσει να την θεραπεύσει. Είμαι βέβαιη, ότι δεν ήταν μια εύκολη διαδικασία για αυτόν. Για μένα ήταν σίγουρα ένα τεράστιο μάθημα για να γίνω πιο αποφασιστική, κατηγορηματική και να καθορίζω σαφή όρια. Αισθάνομαι παράξενα στο ρόλο μιας ψεύτικης δίδυμης φλόγας, γιατί δεν θα μπορούσα να βλάψω σκόπιμα κανέναν, μόνο σε περίπτωση κινδύνου. Αλλά θέλω να πιστέψω ότι, όπως αισθάνομαι ευγνωμοσύνη στον ψεύτικο δίδυμο μου, ίσως νιώθει και αυτός το ίδιο για μένα. Ελπίζω, ότι μετά από λίγο καιρό κατάλαβε, πως έπρεπε να ήταν έτσι τα πράγματα, ότι το σύμπαν σχεδίασε όλη αυτή την ιστορία. Και ήταν για το καλό του.
Alexandra FreeSoul
• Είσαι στο μονοπάτι των δίδυμων φλογών και αναρωτιέσαι πώς να φτάσεις στην ένωση μέσα σου / με τη δίδυμη φλόγα σου;
• Χρειάζεσαι υποστήριξη ή καθοδήγηση σχετικά με τις αποφάσεις που πρέπει να λάβεις στη ζωή σου ή δεν ξέρεις ποια κατεύθυνση πρέπει να ακολουθήσεις;
• Θα ήθελες να θεραπεύσεις κάποια γεγονότα που έγιναν στο παρελθόν / στις προηγούμενες ζωές και να απαλλαγείς από αυτά ενεργητικά και συναισθηματικά για πάντα;
• Θέλεις να βρεις τον αληθινό σχέδιο της ψυχή σου και να ζήσεις τη ζωή σου στο έπακρο;
• Θα ήθελες να μάθεις τι ονειρεύεται πραγματικά η ψυχή σου αυτή τη στιγμή και πώς να το επιτύχεις;
• Θέλεις να δεις τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον και πώς να προετοιμαστείς για αυτό;
• Πιστεύεις ότι έμεινες στάσιμος για αρκετό καιρό ή κάνεις τους ίδιους κύκλους στη ζωή σου;
• Θέλεις να μάθεις να ακούς την καρδιά και τη διαίσθησή σου και να έρθεις σε επαφή με τον ανώτερο σου εαυτό;
• Θέλεις να θεραπεύσεις τον εαυτό σου, όλα τα εσωτερικά σου μπλοκαρίσματα, το εσωτερικό σου παιδί, να απαλλαγείς από παλιά πρότυπα σκέψης, αρνητικά προγράμματα και συναισθηματικά τραύματα που δεν σε εξυπηρετούν πια;
• Θέλεις να βρεις την αληθινή αγάπη και να δημιουργήσεις μια υγιή συντροφική σχέση;
Αν υπάρχει κάτι που εμποδίζει την εκπλήρωσή σου, σε ανησυχεί, σε προβληματίζει, κάνει τις δονήσεις σου να πέφτουν και σε αποτρέπει στο να ζεις την πλήρη ευτυχία - μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου ζητώντας καθοδήγηση από τον ανώτερο σου εαυτό / πηγή / πνευματικούς οδηγούς.
Σε προσκαλώ στις συνεδρίες:
Για να δεις όλες τις διαθέσιμες υπηρεσίες, τον τιμοκατάλογο και να μάθεις για τις προσφορές,
μπορείς να επισκεφτείς το κατάστημά μου και είμαι στη διάθεση σου για οτιδήποτε χρειαστείς:
Like Free Soul - Hellas στο Facebook:
Γίνε μέλος της ομάδας στο Facebook:
FREE SOUL GREECE - ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ
(ΔΙΔΥΜΕΣ ΦΛΟΓΕΣ CHANNELING ΥΠΝΩΣΗ)
Κάνε εγγραφή στο κανάλι Free Soul Greece στο YouTube:
Εάν βρίσκεις τα άρθρα μου χρήσιμα και νιώθεις την ανάγκη ανταλλαγής ενέργειας, μπορείς να υποστηρίξεις τη δουλειά μου κάνοντας δωρεά στο λογαριασμό:
PLN: PL46 1140 2004 0000 3102 7563 3134
€: GR52 0172 2860 0052 8608 5839 763
PayPal: freesoulblog@outlook.com
Ευχαριστώ!
Comments