
Το μπλοκάρισμα της δίδυμης φλόγας στα κοινωνικά δίκτυα είναι τόσο συνηθισμένο, που για κάποιο χρονικό διάστημα πίστευα, ότι θα έρθει η στιγμή που και εγώ θα αποφασίζω να το κάνω. Μόνο που στην περίπτωσή μου δεν υπάρχει συναισθηματικός εκβιασμός, δε θέλω να χειραγωγήσω τα συναισθήματα κανενός, ούτε προσπαθώ να τον αναγκάσω να αντιδράσει με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Όταν παίρνω μια απόφαση σημαίνει, ότι το νιώθω με όλη μου την ύπαρξη. Το κάνω μια και καλή.. Για πάντα... Και παρόλο που υπήρχαν πολλές στιγμές που ήμουν πολύ κοντά στο να τον σβήσω οριστικά από τη ζωή μου, ήξερα ότι αν τον μπλοκάρω, δε θα υπάρχει επιστροφή... Κάτι, από το οποίο ο ανώτερος μου εαυτός προσπαθούσε πάντα να με αποτρέψει...
Στην αρχική φάση, η απουσία του και η απροθυμία να έρθει σε επαφή μαζί μου, ακόμη και να με αποφεύγει, ήταν συχνά αφόρητο. Ο πόνος και η λύπη έγιναν τόσο έντονοι που ήθελα να σταματήσω αμέσως όλη τη διαδικασία – σκέφτηκα να τον μπλοκάρω, να τον ξεχάσω και να ξαναβρώ την ηρεμία μου. Αλλά στην περίπτωση των δίδυμων φλογών, δυστυχώς, δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα... Απλώς το σύμπαν δεν το επιτρέπει...
Για πάνω από δύο χρόνια, ανταλλάξαμε ίσως τρεις απλές προτάσεις. Αυτός μου έστειλε μόνο ουδέτερες χριστουγεννιάτικες ευχές. Ήταν μια περίοδος που δούλευα με τον εσωτερικό μου κόσμο με αυξημένη ταχύτητα. Ανακάλυπτα την πνευματική μου πλευρά αλλά ταυτόχρονα τον πρόσεχα και έλεγχα αν όλα ήταν εντάξει μαζί του. Του έστελνα θεραπευτική ενέργεια και αγάπη όποτε ένιωθα ότι το χρειαζόταν. Αυτός όμως, όλο αυτό το διάστημα, δεν φανταζόταν καν, ότι κάτι μας συνδέει. Ήταν τελείως αδιάφορος...
Παρά το γεγονός, ότι η καρδιά μου τον αναζητούσε συνέχεια και το πρώτο διάστημα έριξα τόσα δάκρυα όσο ίσως σε όλα τα χρόνια που έζησα έως τότε, κράτησα την απόσταση μου. Δεν του έστελνα μηνύματα, ούτε τον παρενόχλησα με κανένα τρόπο. Αυτές ήταν οι οδηγίες που έλαβα από τον ανώτερο μου εαυτό…
«Δεν είναι ακόμα έτοιμος. Θα φύγει μόλις του μιλήσεις. Πρέπει πρώτα να ολοκληρώσει κάποια δικά του ζητήματα. Και εσύ, επίσης, πρέπει να δουλέψεις με τον εαυτό σου. Λίγα έχουν μείνει.» – πάντα άκουγα την ίδια απάντηση...
Αν ήξερα τότε, ότι αυτά τα «λίγα» θα διαρκούσαν για χρόνια, θα είχα παραιτηθεί από την αρχή...
Αν γνώριζα πόσο δύσκολη θα είναι όλη η διαδικασία, δε θα είχα αποφασίσει να την ξεκινήσω καν...
Όμως αυτή η ανιδιοτελής αγάπη δεν γινόταν να εξαφανιστεί… Ξεχνούσα την ιδέα να το μπλοκάρω, σκούπιζα τα δάκρυα μου, έβγαινα από το κρεβάτι και ρωτούσα τον ανώτερο μου εαυτό: «Τι άλλο πρέπει να θεραπεύσω μέσα μου; Τι άλλο πρέπει να κάνω για να φτάσω πιο κοντά στην ένωση;»
Συχνά οι πνευματικοί μου οδηγοί εμφανιζόταν κατά τη διάρκεια του διαλογισμού, και μόλις έκανα αυτές τις ερωτήσεις, μου χαμογελούσαν θερμά και με αγκάλιαζαν με αγάπη. Τότε ένιωθα, ότι καταλαβαίνουν πόση δύναμη χρειάζομαι για να ξανακοιτάξω και να αντιμετωπίσω και πάλι τους εσωτερικούς μου δαίμονες, τις ανοιχτές πληγές που είχα ακόμη, και τα παλιά εσωτερικά τραύματα...
Και ήταν πάρα, μα πάρα πολλά...
Όταν η πολυαναμενόμενη επικοινωνία μας ξεμπλόκαρε επιτέλους και άρχισα να πιστεύω ότι «λίγα έμειναν μέχρι να φτάσουμε στην ένωση», αποδείχθηκε, ότι για αυτόν η διαδικασία μόλις είχε αρχίσει!
«Αυτό σημαίνει, ότι έχουμε άλλα 2-3 χρόνια χωρισμού ή τσακωμών μέχρι αυτός να βρει την αλήθεια για τον εαυτό του, για εμάς, και να τα θεραπεύσει όλα μέσα του;!;!;!» - φώναζα στον ανώτερο μου εαυτό, ο οποίος προσπαθούσε να με πείσει, για εκατοστή φορά, ότι η παραίτηση μου και ο αποκλεισμός της δίδυμης φλόγας μου δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα...
Για μένα, ήταν... Ειδικά, όταν έπαθα άλλο ένα σοκ. Κατάλαβα πόσο διαφορετική προσέγγιση είχε αυτός σχετικά με το τι μας συνδέει στο επίπεδο της ψυχής και της καρδιάς. Δεν ήξερε τίποτα γι 'αυτό το θέμα και συνειδητοποίησα, ότι δεν ένιωθε καθόλου την ίδια άνευ όρων αγάπη για μένα. Υπήρχε κάποιο ενδιαφέρον, αλλά περισσότερο έμοιαζε σαν να «έλεγχε το έδαφος» ή απλώς φλέρταρε. Σίγουρα δεν αγωνιζόταν για να φτάσουμε και οι δύο στην ένωση σε όλα τα επίπεδα. Δε μου άρεσε καθόλου όλο αυτό... Ήταν σαν εγγύηση σπασμένης καρδιάς, για ακόμη μια φορά...
Το γεγονός, ότι εγώ έπρεπε να κάνω τόση εσωτερική δουλειά, να ρίξω τόσο κλάμα (δεν ήξερα πια αν το έκανα επειδή μου έλειπε τόσο πολύ ή επειδή έπρεπε να αγγίξω όλες τις παλιές μου πληγές για να πλησιάσω πιο κοντά στην ένωση) όταν αυτός ζούσε ειρηνικά τη συνηθισμένη του ζωή, μου φαινόταν τόσο άδικο. Σίγουρα έγινε κάποιο λάθος εδώ πέρα...
Και δεν μου έφτανε όλο αυτό. Αφού αρχίσαμε να μιλάμε, παρόλο που ήταν εξαιρετικά καλός και φιλικός μαζί μου, πάντα όμως με κρατούσε σε απόσταση. Σαν να είχε δημιουργήσει μια αόρατη γυάλινη προστασία γύρω του. Μπορούσα να τον δω, να του μιλήσω, αλλά δε γινόταν να παρευρεθούμε και οι δύο στο ίδιο μέρος ταυτόχρονα. Τον δικαιολογούσα, ότι έπρεπε να με γνωρίσει καλύτερα, ότι χρειαζόταν χρόνο για να ανοιχτεί σε κάτι καινούργιο, ότι όλα αυτά του φαίνονται απλώς περίεργα και ακατανόητα. Άλλωστε, βρισκόταν σε μια τελείως άγνωστη για αυτόν κατάσταση...
Εκείνες τις μέρες όμως, τελείως απροσδόκητα, είδα κατά την διάρκεια της ύπνωσης πόσο λάτρευε την πρώην κοπέλα του. Την έβλεπα μέσα από τα μάτια του. Ήταν τόσο όμορφη, ταλαντούχα, γεμάτη σιγουριά για τον εαυτό της, εξαιρετικά ελκυστική. Επίσης, ήξερε πολύ καλά πώς να χρησιμοποιήσει όλα τις τα προσόντα σε σχέσεις με άλλους ανθρώπους, ειδικά τους άντρες. Και εγώ? Όπως μου είπε κάποτε ο δίδυμός μου: «Εσύ είσαι τόσο... γλυκιά»...
Αυτό δεν με εξέπληξε καθόλου. Πολλοί μου έχουν πει πως ήμουν σαν ένα ντροπιαστικό, μικρό, αφελές παιδάκι. Σίγουρα δεν μπορούσα και δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω το σώμα μου για να κερδίσω ιδιαίτερη προσοχή από κανέναν. Δυστυχώς όμως, αυτό που μου είπε, δεν ακούστηκε σαν κομπλιμέντο...
Έβλεπα τον εαυτό μου να στέκεται δίπλα της και αυτός να μη με έχει προσέξει καν. Αφού ήμουν γλυκιά = βαρετή, καθόλου ελκυστική ή αξιοσημείωτη... Εκείνη σήμαινε όμως τα πάντα για αυτόν. Μια αύρα αγάπης, πάθους και σωματικής επιθυμίας απλώθηκε γύρω της. Ήταν τόσο γοητευμένος από εκείνη... Την αγαπούσε για όλο το σύνολο... Εγώ απλώς δεν υπήρχα για αυτόν... Και ήταν ξεκάθαρο πια γιατί δε μου μιλούσε όλο αυτό το διάστημα...
Όταν ένιωθα απίστευτο πόνο στην καρδιά μου και τα δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλά μου, ρώτησα τον ανώτερο μου εαυτό, γιατί μου έδειξε εκείνη τη σκηνή. Δεν ήθελα να τα ξέρω. Δε ζήτησα καν να μάθω τέτοια πράγματα για τη ζωή του και δεν είχα καμιά επιθυμία να σκαλίζω στο παρελθόν του. Και λίγο πριν ανοίξω τα μάτια μου, άκουσα: «Κοίτα!»
Προσπάθησα να ηρεμήσω και επέστρεψα σε εκείνη τη σκηνή. Αυτοί συνέχιζαν να κοιτάνε στοργικά ο ένας τον άλλον και εγώ στεκόμουν δίπλα τους απαρατήρητη. Ξαφνικά είδα πως τα σώματά μας άρχισαν να αραιώνονται, να εξαφανίζονται. Παρατήρησα, ότι αυτός και εγώ μετατραπήκαμε σε φωτεινά όντα. Η ανιδιοτελής αγάπη χύθηκε από τις καρδιές μας και συνδέθηκε στη μέση, δημιουργώντας μια τεράστια χρυσή φούσκα. Η πρώην κοπέλα του φαινόταν μόνο σαν μια αχνή σκιά, σχεδόν καθόλου ορατή στο έντονο απίστευτο φως. Και σε αυτήν τη φούσκα υπήρχαν τα πάντα... Όλο το σύμπαν κρυμμένο σε ένα βλέμμα που ρίξαμε ο ένας στον άλλον... Μια αγάπη τόσο πελώρια, που σχεδόν αδιανόητη και ακατανόητη για έναν άνθρωπο που ζούσε πάνω στη Γη... Αυτό που μας ένωνε ήταν τόσο αγνό... Και τόσο προφανές...
Αυτός όμως δεν το έβλεπε... Επικεντρωνόταν μόνο στο φυσικό και απτό κόσμο. Δεν μπορούσε να κοιτάξει βαθύτερα, να περάσει με τη συνείδησή του στον κόσμο που ήταν αόρατος για τα μάτια του...
Δυστυχώς, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι 'αυτό.
Οι ιστορίες μου για τις δίδυμες φλόγες, όπως είπε, ήταν δικές μου - όχι δικές του, όχι δικές μας...
Δεν τον πίεζα, δεν προσπάθησα να του αποδείξω ότι έχω δίκιο.
Απλώς έπρεπε να τα βιώσει όλα από μόνος του για να καταλάβει.
Έπρεπε να βρει την απάντηση για το ποιος είναι στα αλήθεια και ποια είναι η αποστολή του εδώ στη Γη.
Έπρεπε να έχει νιώσει αυτήν την ανιδιοτελή αγάπη...
Έπρεπε να θελήσει να παλέψει για την ένωση σε όλα τα επίπεδα...
Και δεν ήξερα αν θα συνέβαινε αυτό ποτέ.
Για άλλη μια φορά, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να απομακρυνθώ και να δώσω χρόνο και σε αυτόν, και στον εαυτό μου για να θεραπεύσω άλλες τις καινούργιες πληγές στην καρδιά μου μετά από αυτό που είδα...
Πόσο πόνο μπορεί να αντέξει μια καρδιά; Πολύ... Αλλά υπάρχουν στιγμές που απλώς δε βρίσκουμε άλλη δύναμη για να συνεχίσουμε. Δε θέλουμε να περιμένουμε κάποιον που μοιάζει περισσότερο με φάντασμα παρά με φυσική μορφή. Προτιμούμε να τα παρατήσουμε, ελπίζοντας, ότι κάποια στιγμή θα τον ξεχάσουμε και η πραγματικότητά μας θα επιστρέψει στους φυσιολογικούς της ρυθμούς.
Μπορεί να συμβεί, επίσης, ότι η αγάπη που νιώσαμε κάποτε άλλαξε γεύση και έγινε πικρή… Έχουμε την εντύπωση, πως αυτό που ήταν προηγουμένως στην καρδιά μας έχει χυθεί και χάθηκε για πάντα. Απομένει μόνο μια αίσθηση κενού. Δώσαμε πολλά περισσότερα από όσα μπορούσαμε να προσφέρουμε... Χωρίς να λάβουμε απολύτως τίποτα σε αντάλλαγμα... Αισθανόμαστε εξαπατημένοι από τη μοίρα, από το δίδυμό μας, απογοητευόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό, επειδή επιτρέψαμε στους άλλους να μας χειραγωγήσουν με τέτοιο τρόπο. Θέλουμε να σταματήσει όλο αυτό για πάντα και να απελευθερωθούμε από αυτές τις ανθυγιεινές καταστάσεις...
Συχνά, είμαστε απλώς κουρασμένοι… Όποιος βρεθεί στο δρόμο των δίδυμων φλογών ξέρει, ότι δεν είναι όλα ρόδινα. Είναι μια μακρά και δύσκολη διαδικασία. Ωστόσο, η τελική απόφαση στο να μπλοκάρουμε κάποιον και να τον σβήσουμε οριστικά από τη ζωή μας πρέπει να ληφθεί όταν είμαστε ήρεμοι. Όταν αφήνουμε τις χαμηλότερες δονήσεις να μας καθοδηγήσουν, δυστυχώς, υπάρχει περίπτωση να κάνουμε, να πούμε, να αποφασίσουμε κάτι, για το οποίο θα μετανιώσουμε στο μέλλον. Κατά συνέπεια, αυτό θα καθυστερήσει ακόμη περισσότερο την διαδικασία της εσωτερικής μας θεραπείας και θα μας απομακρύνει από την ένωση. Μερικές φορές αξίζει να κάνουμε ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο διάλειμμα, να χαλαρώσουμε, να κάνουμε διαλογισμό, να απασχοληθούμε με κάτι που μας δίνει χαρά και μετά από αυτό να επιστρέψουμε στο θέμα. Τις περισσότερες φορές βλέπουμε την ίδια κατάσταση με άλλο μάτι και είναι ευκολότερο να πάρουμε μια σωστή απόφαση.
Ο ανώτερος εαυτός πάντα μου λέει, ότι στο δρόμο των δίδυμων φλογών, το πιο σημαντικό πράγμα είναι να θεραπευτούμε και να δείξουμε ο ένας στον άλλον τι δεν μας εξυπηρετεί πια, τι πρέπει να αλλάξουμε μέσα μας. Στο τέλος, θα είμαστε σε θέση να αποφασίσουμε εάν τελικά θέλουμε να είμαστε μαζί ή όχι. Δύο δίδυμες φλόγες που θεραπεύτηκαν φυσικά αποφασίζουν να συνυπάρχουν σε αυτή τη ζωή. Και οι δύο γνωρίζουν τι τους ενώνει. Γνωρίζουν τα πάντα ο ένας για τον άλλον και ξέρουν, ότι δε θα το βρουν πουθενά αλλού.
Ωστόσο, μπορεί να υπάρχουν ακόμη πολλά που πρέπει να θεραπευτούν μεταξύ τους, ή μια από τις φλόγες δουλεύει πολύ με τον εσωτερικό της κόσμο, προσπαθώντας να φτάσει στην ένωση, ενώ η άλλη αρνείται την επαφή με τη διαίσθηση, εστιάζει μόνο στις γήινες εμπειρίες και την τραβάει κάτω. Και στις δύο περιπτώσεις, η καλύτερη λύση είναι να απομακρυνθούμε και να εστιάσουμε στον εαυτό μας.
Ξέρω πολύ καλά, ότι είναι αδύνατο να αναγκάσουμε κάποιον να μας αγαπήσει. Εάν ο δίδυμος μου με βρίσκει «γλυκιά και βαρετή», αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να αλλάξω αμέσως και να γίνω κάποια που δεν είμαι για να με προσέξει. Ωστόσο, μπορεί να αποδειχθεί - όπως ήταν στην περίπτωσή μου - ότι έκρυβα τη θηλυκότητά μου σκόπιμα, δεν ήθελα να είμαι σέξι γιατί ήθελα απλώς να αποφύγω την οικειότητα. Επίσης, δεν μου άρεσε το σώμα μου. Ήθελα οι άλλοι να με αγαπήσουν για την ψυχή μου, τον χαρακτήρα μου, και όχι λόγω της εξωτερικής μου εμφάνισης... Και έτσι, ο δίδυμός μου έδειξε, ότι υπάρχει κάτι που έπρεπε να θεραπεύσω μέσα μου...
Συχνά οι δίδυμες φλόγες κάνουν κάτι (περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά) που μπορεί να μας πονέσει ή να μας πληγώσει με κάποιον τρόπο. Ωστόσο, όταν καταλάβουμε πώς λειτουργεί όλη η διαδικασία, πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας τις εξής ερωτήσεις: «Τι μου διδάσκει αυτή η κατάσταση; Τι μου δείχνει για τον εαυτό μου; Τι συναισθήματα μου προκαλεί; Τι πρέπει να θεραπεύσω μέσα μου;»
Επειδή η αλήθεια είναι, ότι ο δίδυμός μας και οι δράσεις του, δείχνουν ΠΑΝΤΑ αυτό που πρέπει να εξετάσουμε πιο προσεκτικά μέσα μας.
Η διαδικασία αυτόθεραπείας διαρκεί πολύ καιρό... Θυμάμαι που μια μέρα είπα στον δίδυμό μου, ότι νιώθω πολύ κουρασμένη. Απλώς χαμογέλασε και με κοίταξε λίγο έκπληκτος, λίγο με καχυποψία. Φυσικά, αμέσως μετάνιωσα που του το είπα. Συχνά είχα την ανάγκη να του μιλήσω ανοιχτά για όλα όσα με απασχολούσαν, όμως ο ανώτερος μου εαυτός με προειδοποιούσε να μην το κάνω... Ήταν προφανές, ότι ένα άτομο που βρίσκεται μέσα σε μια πραγματικότητα για αρκετά χρόνια αντιλαμβάνεται μια συγκεκριμένη κατάσταση ή τη ίδια τη σχέση πολύ διαφορετικά από κάποιον που μόλις άρχισε να βρίσκει την αλήθεια. Ενώ αυτός περνούσε καλά και το διασκέδαζε, εγώ το μόνο που ζητούσα ήταν να κλείσω αυτό το θέμα. Και δε με ένοιαζε καν αν θα είχε καλό τέλος ή όχι. Απλώς δεν είχα άλλη δύναμη να συνεχίσω...
Μετά από εκείνη τη συνομιλία μου πέταξε τη λέξη «εκνευρισμός»... Δεν αντέδρασα τότε, γιατί ήξερα, ότι απλά δε θα με καταλάβαινε. Αν και ήμουν έτοιμη να του πω:
- «Καλέ μου... Περπάτησε αυτό το μονοπάτι των δίδυμων φλογών με τα δικά μου παπούτσια, ολομόναχος, και μόνο τότε θα μπορέσεις να με κρίνεις... Ίσως θα εκτιμήσεις πόση δύναμη, κατανόηση, υπομονή και άνευ όρων αγάπη είχα μέσα μου, για να φτάσω στο σημείο, όπου μπορούμε να καθίσουμε τώρα, να κοιταχτούμε μέσα στα μάτια και να μιλήσουμε ήρεμα.»
Επειδή το μονοπάτι των δίδυμων φλογών είναι στην πραγματικότητα μια διαδικασία αυτοθεραπείας, δεν σημαίνει ότι πρέπει να συμφωνήσουμε σε ό, τι μας σερβίρει ο δίδυμός μας. Αυτό που κάνει, λέει και τι αποφάσεις παίρνει για τη δική του ζωή και για «εμάς» γενικά μπορεί να είναι πολύ οδυνηρό. Και αυτό μας κάνει να θέλουμε να απομακρυνθούμε αυτόματα. Το οποίο είναι απολύτως φυσιολογικό... Υπάρχουν περιπτώσεις που απαιτείται...
Το έχω βιώσει η ίδια αρκετές φορές... Συχνά η σιωπή και καμία επικοινωνία από την πλευρά του διδύμου είναι σαν χίλιες λέξεις... Καταλαβαίνουμε πολύ καλά τότε, ότι αυτός ο άνθρωπος απλά δεν επιθυμεί να βρισκόμαστε στην πραγματικότητα του. Και δεν μπορούμε με τίποτα να του το επιβάλουμε... Προφανώς δεν αισθάνεται το ίδιο για εμάς εκείνη τη στιγμή, μπορεί να θέλει να επικεντρωθεί στην εσωτερική του διαδικασία ή απλώς έχει άλλα σχέδια για το μέλλον του. Και δυστυχώς, πρέπει να το σεβαστούμε, να το αποδεχτούμε και να μάθουμε να ζούμε με αυτό... Μέχρι και να βρούμε την ευτυχία μας μέσα στην κατάσταση που έχει προκύψει...
Τις δίδυμες φλόγες πάντα ενώνει η ανιδιοτελής αγάπη. Είναι αλήθεια. Ωστόσο, συμβαίνει σε επίπεδο ψυχής. Τα φωτεινά σώματα αναγνωρίζονται αμέσως. Στην τρισδιάστατη πραγματικότητα, δυστυχώς, δεν είναι πάντα έτσι... Όπως μου έδειξε ο ανώτερος μου εαυτός κατά τη διάρκεια της ύπνωσης και στη συνέχεια επιβεβαιώθηκε από το δίδυμό μου όταν μου είπε ξεκάθαρα: «Ήμουν απλώς ουδέτερος». Ακριβώς - δεν ένιωθε τίποτα για μένα... Για κάποια χρόνια, από τότε που συναντηθήκαμε... Και αυτό το γεγονός ήταν αρκετό να έχω την ανάγκη να τον μπλοκάρω και να απομακρυνθώ, πολλές φορές... Απλώς δεν ήθελα να βρίσκομαι εκεί που δεν ήμουν ευπρόσδεκτη...
Και όταν άρχισε τελικά να μου ανοίγεται, μου είπε ξεκάθαρα, ότι η φυσική απόσταση που μας χώριζε ήταν αδιαπέραστη γι 'αυτόν. Δήλωσε, ότι δεν ήθελε να αλλάξει κάτι στη ζωή του, δε σχεδίαζε να μετακομίσει, ούτε να φύγει από τη χώρα του. Γεγονός, που φυσικά σήμαινε, ότι δεν υπήρχε μέρος για μένα στη ζωή του, και δεν είχαμε καμιά ελπίδα για ένα κοινό μέλλον... Αφού εγώ δεν μπορούσα να φύγω από την Ελλάδα ούτως ή άλλως λόγω των παιδιών.
Πάντως τότε μου φάνηκε πολύ λογικό όλο αυτό που έγινε. Αυτός είχε μια πολύ άνετη ζωή, μια καλή δουλειά, την οικογένειά του και τους φίλους γύρω του. Θα μπορούσα να του ζητήσω να τα παρατήσει όλα μόνο για μένα και να ξαναφτιάξει τη ζωή του από το μηδέν; Φυσικά και όχι... Εκτός αυτού, δεν ένιωθα άνετα με μια τέτοια απόφαση. Και εγώ κάποτε μετακόμισα στην Ελλάδα για τον πρώην σύζυγό μου, κάτι για το οποίο φυσικά μετάνιωσα πάρα πολύ... Δεν ήθελα να του συμβεί το ίδιο.
Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια της συνεδρίας αυτο-ύπνωσης, ο ανώτερος εαυτός μου επιβεβαίωσε αυτό που φοβόμουν περισσότερο: «Ο νους κέρδισε ξανά την καρδιά» ... Δεν επέλεξε εμένα... Έχασα...
Δεν υπήρχε πλέον χώρος για μένα εκεί...
Είναι ένα συναίσθημα σαν να μας κλείνει κάποιος την πόρτα, για άλλη μια φορά, λίγο πριν μπούμε μέσα... Στεκόμαστε εκεί κρατώντας την καρδιά μας στα χέρια, και κοιτάμε το πόμολο ελπίζοντας, ότι σε λίγο θα το δούμε να κινείται. Αναρωτιόμαστε τι κάναμε λάθος και κάποιος μας συμπεριφέρθηκε με αυτόν τον τρόπο.
Τίποτα... Ήμασταν αρκετά γενναίοι για να ξεπεράσουμε τον φόβο της απόρριψης. Δεν μας ένοιαζε το αν θα πληγωθούμε ξανά. Εμπιστευτήκαμε κάποιον που δεν γνωρίζαμε πολύ καλά και του προσφέραμε την αγάπη μας... Αλλά η αγάπη μας δεν έγινε δεκτή. Και αυτό πονάει... Πάρα πολύ...
Το να περιμένουμε να αλλάξει γνώμη, ενώ εμείς συνεχίζουμε να στεκόμαστε πάνω στο πατάκι, δεν είναι και πολύ καλή ιδέα. Το πιο πιθανό είναι ο δίδυμος μας να καταλήξει να καλέσει την αστυνομία ή να απελευθερώσει το σκύλο του για να μας κυνηγήσει, παρά να ανταποδώσει τα συναισθήματά μας...
Σιγά, σιγά φεύγουμε και αναρωτιόμαστε τι θα κάνουμε στη συνέχεια... Και πώς θα σκοτώσουμε αυτό το καταραμένο συναίσθημα που μας εμποδίζει να προχωρήσουμε σε μια διαφορετική κατεύθυνση... Και να αρχίσουμε ένα καινούργιο στάδιο στη ζωή μας με κάποιον που θα μας αγαπά στα αλήθεια...
Παρόλο που συνέχιζα να νιώθω την ίδια ανιδιοτελή αγάπη για αυτόν, ήθελα να κλείσω ΟΡΙΣΤΙΚΑ αυτό το θέμα... Ο ανώτερος μου εαυτός ήταν υπέρ της διακοπής της κάθε επικοινωνίας και γενικά της επαφής μαζί του, εξακολουθούσε όμως να μη με αφήνει να τον μπλοκάρω...
Επιπλέον, κατά την διάρκεια της επόμενης συνεδρίας ύπνωσης, έκανα μια γενική ερώτηση εάν υπήρχε κάτι άλλο που έπρεπε να μάθω. Η σκηνή που είδα με τάραξε πολύ. Παρουσιάστηκαν μπροστά μου πάλι ο δίδυμός μου και η πρώην κοπέλα του. Συνειδητοποίησα, ότι δεν είχε κανένα πρόβλημα να μετακομίσει σε άλλο μέρος για εκείνη. Μέχρι που ήταν έτοιμος να την ακολουθήσει σε άλλη ήπειρο, αν χρειαζόταν.
Μετά είδα μια άλλη κοπέλα, μια άλλη πόλη, μια εντελώς διαφορετική πολιτεία... Και ξανά μια διαφορετική πόλη... Θυμήθηκα όταν μου έλεγε για το ότι μετακόμισε κάποτε στο Μπαλί... Χαβάη... Ζούσε στη Χαβάη; Δεν είχα ιδέα αν ήταν αλήθεια, αλλά προφανώς δεν είχε κανένα πρόβλημα να μετακομίσει εκεί... Και έτσι περνούσαν μπροστά στα μάτια μου διαφορετικές πόλεις, διαφορετικές πολιτείες, ακόμη και εντελώς διαφορετικές χώρες... Άρα, τελικά γίνεται... Μπορεί να το κάνει .. Μόνο δε θέλει... Απλώς δε θέλει να το κάνει για μένα...
Αν υπήρχε ελάχιστη ελπίδα μέσα μου, ότι κάποτε στο μέλλον ο δίδυμός μου θα είναι παρόν στην πραγματικότητα μου, τότε οριστικά πέθανε. Δεν με επέλεξε... Και δε θα το κάνει ποτέ... Και δεν ήμουν σίγουρη καν, αν συνέχιζα να το θέλω. Ένιωθα απαίσια... Σαν να είμαι ο λιγότερο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή του...
Ακόμα και τότε ο ανώτερος μου εαυτός δεν μου επέτρεψε να το μπλοκάρω... Επειδή η καρδιά, βαθιά, συνέχιζε να τον αγαπά... Παρόλο που έσπασε σε χίλια κομμάτια...
Απλώς αποφάσισα να σταματήσω να τον ακολουθώ σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα και να κάνω τα πάντα για να τον ξεχάσω. Ίσως θα έρθει η στιγμή που τα συναισθήματά μου για αυτόν θα γίνουν ουδέτερα και αυτός θα μετατραπεί σε έναν απλό φίλο. Μέχρι στιγμής, μόνο ο χρόνος μπορούσε να θεραπεύσει τις πληγές...
Ωστόσο, συνέβη κάτι καταπληκτικό. Τον αγαπούσα, αλλά συνειδητοποίησα, ότι μπορώ να είμαι ευτυχισμένη χωρίς αυτόν. Δεν τον χρειαζόμουν καθόλου στη ζωή μου. Ήταν μόνο μια ψευδαίσθηση... Και το πιο σημαντικό, χάρη στη συμπεριφορά του, κατάλαβα πώς ΔΕ ΘΕΛΩ να μου συμπεριφέρονται άλλοι...
Τελικά, απλώς απομακρύνθηκα από όλη την κατάσταση. Στάθηκα ήρεμα κάπου στην άκρη και άρχισα να παρατηρώ τελείως παθητικά όλα όσα συνέβαιναν γύρω μου. Όχι μόνο το δίδυμό μου, αλλά και όλους τους ανθρώπους. Έβλεπα ποιος ήθελε να είναι παρόν στη ζωή μου, ποιος προσπαθούσε να κρατήσει ζωντανή την επικοινωνία μας, ποιος εμφανιζόταν μόνο όταν χρειαζόταν κάτι, ποιος μου χαμογελούσε, αλλά στην πραγματικότητα δεν μου ευχόταν τίποτα καλό ή ένιωθε ζήλια για όσα συνέβαιναν στη ζωή μου, ποιος πάντα περίμενε εμένα να κάνω την πρώτη κίνηση ή δε θυμόταν καν την ύπαρξή μου, ποιος με δεχόταν έτσι όπως ήμουν και ποιος ήθελε να με αναγκάσει να αλλάξω... Συνηθισμένες μέρες, γιορτές, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, τα γενέθλιά μου – διάφορες ειδικές περιπτώσεις... Ποιος ήταν πραγματικά δίπλα μου αυτές τις μέρες; Ποιος έβρισκε όλους τους πιθανούς λόγους για να είναι παρόν στη ζωή μου; Ποιος προσπαθούσε να κάνει αυτές τις μέρες ξεχωριστές για μένα, γεμάτες αγάπη, ευτυχία και χαρά; Ποιος με έκανε να νιώθω σημαντική γι 'αυτόν;
Σοκαρίστηκα από το γεγονός, ότι υπήρχαν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι, και τους περισσότερους από αυτούς δε γνώριζα πολύ καλά. Κρατούσα απόσταση από όλους λόγω της αγάπης που ένιωθα για το δίδυμό μου. Πόσοι άντρες ήθελαν να μοιραστούν μαζί μου τα συναισθήματά τους, μπόρεσαν να δουν την ψυχή μου, όχι μόνο το φυσικό μου σώμα, αλλά εγώ τους απέρριψα... Ήμουν τυφλή... Πόσοι τελείως άγνωστοι έχασαν το χρόνο τους για να γράψουν ένα ποίημα για μένα, ακόμη και τους στοίχους ενός τραγουδιού, να δημιουργήσουν μουσική, μια όμορφη ζωγραφιά, να μου προσφέρουν ένα δώρο, λουλούδια, χωρίς να περιμένουν απολύτως τίποτα σε αντάλλαγμα από μένα! Απλώς ήθελαν να με κάνουν να νιώσω χαρούμενη και σημαντική...
Και ο δίδυμός μου; Λοιπόν... Είτε ήταν τελείως άφαντος, είτε εμφανιζόταν αλλά όχι όταν θα έπρεπε... Με εξέπληξε ευχάριστα το γεγονός, ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου μου έστειλε ευχές γενεθλίων, αλλά ήταν τόσο ουδέτερες και μη προσωπικές - όπως εκατοντάδες άλλα μηνύματα που έλαβα εκείνη την ημέρα... Τα λόγια του απλώς εξαφανίστηκαν κάτω από ένα σωρό άλλων όμορφων ευχών, που είχαν ως σκοπό να κάνουν εκείνη την ημέρα πραγματικά ξεχωριστή για μένα.
Αλλά κατάλαβα και κάτι άλλο - άρχισα να νιώθω τελείως αδιάφορη. Δεν περίμενα τίποτα από αυτόν πια. Ο δίδυμός μου δεν ήταν ποτέ στη ζωή μου και μάλλον ποτέ δε θα είναι. Και το είχα συνηθίσει αυτό το γεγονός. Υποθέτω, πως επιτέλους άρχισα να το δέχομαι και να είμαι καλά με αυτό.
Στο επίπεδο της ψυχής, θα συνεχίσω να τον αγαπώ, και κάπου βαθιά στην καρδιά μου αυτή η αγάπη φυσικά θα είναι ζωντανή. Θα του εύχομαι πάντα το καλύτερο και θα είμαι η μεγαλύτερη θαυμάστριά του μέχρι το τέλος της ζωής μου. Ωστόσο, στην τρισδιάστατη πραγματικότητα, η συμπεριφορά, οι ενέργειες και οι αποφάσεις του δεν ήταν και τόσο καλές για μένα... Κατάφερα επιτέλους να γίνω ουδέτερη; Μετά από τόσα χρόνια που τον περίμενα, πραγματικά το ευχόμουν στον εαυτό μου...
Ήξερα πολύ καλά, ότι δεν μπορούσα να αναγκάσω κανέναν να με αγαπήσει... Τα συναισθήματα θα πρέπει να ζωντανέψουν από μόνα τους στην καρδιά του. Αλλιώς, ό, τι και αν κάνω, οι προσπάθειές μου θα είναι άσκοπες. Έπρεπε να παραμείνω αυθεντική και να αφήσω τα πάντα στα χέρια του σύμπαντος. Ο δίδυμός μου είχε το δικαίωμα να μη με αγαπά... Είχε το δικαίωμα να επιλέξει μια διαφορετική κατεύθυνση στη ζωή του... Είναι πιθανό, πως οι πράξεις, η συμπεριφορά και οι αντιδράσεις μου, επίσης, δεν τον έκαναν ευτυχισμένο... Ίσως δεν ήταν στα σχέδια του σύμπαντος το να είμαστε μαζί σε αυτήν τη ζωή...
Έτσι, αντί να χάσω ξανά τον εαυτό μου και να αδειάσω την καρδιά μου από την αγάπη, στράφηκα αυτή την αγάπη προς κάποιον που το πραγματικά αξίζει - στον εαυτό μου. Όταν η καρδιά μου γέμισε μέχρι να ξεχειλίσει, μόνο τότε ένιωσα, ότι είμαι έτοιμη να τα δώσω τα συναισθήματα μου σε άλλους.
Όμως, αυτή τη φορά, προτού το ξανακάνω, θα παρατηρήσω με μεγάλη προσοχή, εάν το άλλο άτομο είναι έτοιμο να δεχτεί αυτήν την αγάπη και να την ανταποδώσει. Μπορεί να αποδειχθεί, ότι τη συγκεκριμένη στιγμή, δε θα κοιτάει προς την ίδια κατεύθυνση...
Όταν προσπαθούμε πολλές φορές και συναντάμε συνεχώς την πόρτα κλειστή, παρά την ανιδιοτελή αγάπη που πάντα περνάει από το πνευματικό επίπεδο, στην τρισδιάστατη πραγματικότητα ένα μέρος του εαυτού μας δυστυχώς πεθαίνει. Και μετά αρχίζουμε να δίνουμε μεγάλη προσοχή για το που κατευθύνουμε τα συναισθήματα μας, το ενδιαφέρον μας, και ελέγχουμε αν πραγματικά αξίζει...
Όσο για τις δίδυμες φλόγες, είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτή η διαδικασία θα συνεχιστεί για τον υπόλοιπο της ζωής μας. Οι καρδιές και οι ψυχές μας θα είναι πάντα συνδεδεμένες. Μόλις κατεβούμε στο επίπεδο της καρδιάς, θα νιώθουμε την ίδια άνευ όρων αγάπη. Ανεξάρτητα από το εάν στην τρισδιάστατη πραγματικότητα μπορούμε να υπάρξουμε ως ζευγάρι, φίλοι ή τελικά θα αποφασίσουμε να κρατήσουμε την απόσταση μας, καλό είναι να τον αφήσουμε να υπάρχει κάπου στο παρασκήνιο. Παρόλο που μερικές φορές μπορεί να είναι οδυνηρό, στο τέλος καταλαβαίνουμε πως είναι πάντα πολύ θεραπευτικό για μας.
Άλλωστε, ποτέ δεν ξέρουμε πώς θα συνεχιστεί το επόμενο στάδιο της διαδικασίας. Ίσως τελικά ο δίδυμος θα ανακαλύψει την αλήθεια για τον εαυτό του και θα αποφασίσει να έρθει πιο κοντά και να παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, συμμετέχοντας στη δημιουργία του μέλλοντος μαζί μας.
Μπορεί να αποδειχθεί, ότι μετά από όλα όσα έχουμε περάσει και οι δύο, θα φτάσουμε στη στιγμή που αυτή τη φορά η δίδυμη φλόγα θα σταθεί στην πόρτα μας με την καρδιά της στο χέρι και με την επιθυμία να γιατρέψει όλες τις πληγές που έχει κάνει (περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά) στην καρδιά μας. Και αυτή η στιγμή θα μπορούσε να γίνει μια από τις πιο υπέροχες, που οι ψυχές μας περίμεναν από τότε που γεννηθήκαμε...
Αν, βέβαια, θα θέλουμε ακόμα να ανοίξουμε την καρδιά μας για αυτόν, για άλλη μια φορά...
Alexandra FreeSoul

• Είσαι στο μονοπάτι των δίδυμων φλογών και αναρωτιέσαι πώς να φτάσεις στην ένωση μέσα σου / με τη δίδυμη φλόγα σου;
• Χρειάζεσαι υποστήριξη ή καθοδήγηση σχετικά με τις αποφάσεις που πρέπει να λάβεις στη ζωή σου ή δεν ξέρεις ποια κατεύθυνση πρέπει να ακολουθήσεις;
• Θα ήθελες να θεραπεύσεις κάποια γεγονότα που έγιναν στο παρελθόν / στις προηγούμενες ζωές και να απαλλαγείς από αυτά ενεργητικά και συναισθηματικά για πάντα;
• Θέλεις να βρεις τον αληθινό σχέδιο της ψυχή σου και να ζήσεις τη ζωή σου στο έπακρο;
• Θα ήθελες να μάθεις τι ονειρεύεται πραγματικά η ψυχή σου αυτή τη στιγμή και πώς να το επιτύχεις;
• Θέλεις να δεις τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον και πώς να προετοιμαστείς για αυτό;
• Πιστεύεις ότι έμεινες στάσιμος για αρκετό καιρό ή κάνεις τους ίδιους κύκλους στη ζωή σου;
• Θέλεις να μάθεις να ακούς την καρδιά και τη διαίσθησή σου και να έρθεις σε επαφή με τον ανώτερο σου εαυτό;
• Θέλεις να θεραπεύσεις τον εαυτό σου, όλα τα εσωτερικά σου μπλοκαρίσματα, το εσωτερικό σου παιδί, να απαλλαγείς από παλιά πρότυπα σκέψης, αρνητικά προγράμματα και συναισθηματικά τραύματα που δεν σε εξυπηρετούν πια;
• Θέλεις να βρεις την αληθινή αγάπη και να δημιουργήσεις μια υγιή συντροφική σχέση;
Αν υπάρχει κάτι που εμποδίζει την εκπλήρωσή σου, σε ανησυχεί, σε προβληματίζει, κάνει τις δονήσεις σου να πέφτουν και σε αποτρέπει στο να ζεις την πλήρη ευτυχία - μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου ζητώντας καθοδήγηση από τον ανώτερο σου εαυτό / πηγή / πνευματικούς οδηγούς.
Σε προσκαλώ στις συνεδρίες:
Για να δεις όλες τις διαθέσιμες υπηρεσίες, τον τιμοκατάλογο και να μάθεις για τις προσφορές,
μπορείς να επισκεφτείς το κατάστημά μου και είμαι στη διάθεση σου για οτιδήποτε χρειαστείς:
Like Free Soul - Hellas στο Facebook:
Γίνε μέλος της ομάδας στο Facebook:
FREE SOUL GREECE - ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ
(ΔΙΔΥΜΕΣ ΦΛΟΓΕΣ CHANNELING ΥΠΝΩΣΗ)
Κάνε εγγραφή στο κανάλι Free Soul Greece στο YouTube:
Εάν βρίσκεις τα άρθρα μου χρήσιμα και νιώθεις την ανάγκη ανταλλαγής ενέργειας, μπορείς να υποστηρίξεις τη δουλειά μου κάνοντας δωρεά στο λογαριασμό:
PLN: PL46 1140 2004 0000 3102 7563 3134
€: GR52 0172 2860 0052 8608 5839 763
PayPal: freesoulblog@outlook.com
Ευχαριστώ!
Comments