Υπήρξε μια στιγμή, που ένας άνθρωπος, τον οποίον κάποτε αγάπησα πολύ…
Με πλήγωσε τόσο βαθιά, που αποφάσισα να χτίσω έναν ψηλό και χοντρό τοίχο γύρω από την καρδιά μου...
Στην ησυχία και τη σκιά που δημιουργούσε αυτό το συμπαγές τοίχος, ένιωθα ασφάλεια, ηρεμία, ακόμη και ξεγνοιασιά...
Με προστάτευε από όλους εκείνους που θα μπορούσαν να με ξαναπληγώσουν...
Επίσης έστεκε κόντρα στον δυνατό αέρα που μετέφερε δυσάρεστα νέα...
Και τη βροχή που θα μπορούσε επιτέλους να ξεπλύνει τα ξεραμένα δάκρυά μου...
Ή την χιονοθύελλα, που θα πάγωνε την τελευταία σπίθα ελπίδας που σιγόκαιγε κάπου στο βάθος...
Αυτός ο τοίχος έγινε το σπίτι μου..
Το καταφύγιό μου…
Το ασφαλές ξέφωτο μέσα σε ένα άγριο, επικίνδυνο δάσος...
Εκεί μπορούσα να κλάψω όσο ήθελα, να κάνω ένα διάλειμμα από τις ανησυχίες μου, και τελικά να αρχίσω να αναπνέω άφοβα...
Μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου εκεί, μακριά από άλλους ανθρώπους, την κριτική και την αξιολόγησή τους...
Μπορούσα να μάθω και τον εαυτό μου εκεί...
Από την αρχή…
Να βρω ποια είμαι στ’ αλήθεια.
Μακριά από φωνές, πόνο, βάσανα και αδικία, η καρδιά μου μπορούσε επιτέλους να κοιμηθεί…
Έπεσε σε έναν πολύ βαθύ και μακρύ ύπνο…
Κοιμόταν για εβδομάδες, μήνες, ακόμη και χρόνια…
Δεν είχε αίσθηση του χρόνου...
Δεν παρατηρούσε τις αλλαγές των εποχών…
Απλώς κοιμόταν ανεξάρτητα από το οτιδήποτε.
Αυτός ο ύπνος την βοηθούσε να επιβιώσει και της έδινε δύναμη για να κερδίσει άλλη μια μέρα ζωής...
Και την επόμενη...
Και την επόμενη...
Και μια άλλη ακόμα…
Μέχρι που κατάφερε να επιβιώσει άλλη μια εβδομάδα...
Άλλον έναν μήνα…
Άλλον έναν χρόνο…
Σε αυτή την ασφαλή κρυψώνα, αναγεννιόταν σιγά σιγά…
Οι βαθιές πληγές της επουλώνονταν, αφήνοντας σημάδια ευδιάκριτων ουλών.
Κάθε μέρα χτυπούσε πιο δυνατά και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση...
Μέχρι που τελικά μπορούσε να χτυπήσει με τέτοια δύναμη, που ο τοίχος γύρω της άρχισε να δείχνει ασφυκτικά στενός...
Ωστόσο, δεν ήθελε να τον γκρεμίσει…
Φοβόταν να αγαπήσει...
Συνέδεσε την αγάπη με τον πόνο, την προδοσία, το ψέμα, την έλλειψη κατανόησης, με αυτή την τρομερή αίσθηση απόρριψης...
Όλα αυτά ήταν ακόμα κρυμμένα βαθιά στη μνήμη της…
Όποτε τα θυμόταν, ζάρωνε, μαζευόταν ξανά και κρυβόταν, στριμωγμένη δίπλα στον ψηλό φράχτη.
Προτιμούσε τον μικρό αλλά ασφαλή χώρο της.
Και έτσι πέρασε άλλη μια μέρα… μήνας… χρόνος…
Η καρδιά συνήθισε τόσο πολύ στο νέο της σπίτι, που έπαψε να σκέφτεται τον κόσμο που βρισκόταν πέρα από τον τοίχο.
Σαν να μην υπήρχε καθόλου...
Ένιωθε ασφάλεια και σιγουριά εκεί μέσα...
Μέχρι που νόμιζε, ότι ήταν χαρούμενη.
Και δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα πια.
Ωστόσο, μια μέρα η καρδιά άκουσε έναν περίεργο κρότο, σαν κάτι να έσπαγε, να έπεφτε…
Συνηθισμένη στη μοναξιά της και στην γαλήνια σιωπή της, φοβήθηκε τον παράξενο ήχο...
Κοίταξε τρομαγμένη τον τοίχο και αργά, διστακτικά, προχώρησε προς το σημείο που κάτι γινόταν...
Από το σύννεφο σκόνης πρόβαλε μια μικρή ρωγμή που διέσχιζε τον τοίχο κατά ύψος.
-"Ωχ, όχι!" ούρλιαξε τρομαγμένη και αμέσως προσπάθησε να καλύψει το κενό με μικρά βότσαλα.
Μάταια...
Με κάθε της άγγιγμα, ο τοίχος γκρεμιζόταν όλο και περισσότερο και η τρύπα γινόταν ακόμα μεγαλύτερη.
Η καρδιά όρμηξε κατά πάνω του και προσπάθησε να τον στηρίξει με το σώμα της.
Ωστόσο, πιο ανησυχητικοί θόρυβοι άρχισαν να φτάνουν στα αυτιά της.
Κοίταξε ψηλά και είδε ένα κομμάτι του τοίχου να γέρνει προς το μέρος της και να ταλαντεύεται επικίνδυνα.
Φοβισμένη, ίσα που πρόλαβε να πηδήξει προς τα πίσω της και αμέσως μετά ο τοίχος κατέρρευσε με ένα τρομερό μπαμ.
Η καρδιά κρύφτηκε όσο πιο μακριά μπορούσε και έτρεμε από το φόβο.
Κάθισε ακίνητη για πολλή ώρα, τρομαγμένη και μπερδεμένη, χωρίς να ξέρει τι να κάνει.
Προσπάθησε να κοιμηθεί ξανά αλλά δεν μπορούσε.
Ο φόβος του αγνώστου ήταν πολύ έντονος για να ηρεμήσει και να χαλαρώσει.
Απλώς καθόταν εκεί και περίμενε, χωρίς να ξέρει τι θα γίνει...
Και όταν το σύννεφο της σκόνης τελικά καθάρισε…
Ένιωσε κάτι περίεργο...
Κάτι που στην αρχή της φαινόταν εντελώς ξένο...
Ταυτόχρονα, ενεργοποίησε κάποιες γνωστές αναμνήσεις και συναισθήματα, κρυμμένα βαθιά στο υποσυνείδητό της...
Ζεστασιά…
Μια παράξενη γλυκύτητα...
Και ελαφρότητα...
Και χαρά...
Έκπληκτη, άνοιξε τα μάτια της και είδε μια δέσμη λευκού, χρυσού φωτός να διαπερνά την τρύπα στον τοίχο...
Και έπεφτε ακριβώς πάνω της...
Για μια στιγμή τα μάτια της στένεψαν, ασυνήθιστα σε μια τόσο έντονη λάμψη...
Μαθημένα να ζουν στη σκιά και να κρύβονται...
Ωστόσο, αυτή η ζεστασιά άρχισε να διαπερνά το εξωτερικό της κέλυφος...
Ζέστανε σιγά σιγά και το βάθος της...
Για μια στιγμή, η έκπληκτη καρδιά, ήθελε να τρέξει μακριά, αλλά δεν μπορούσε…
Σαν να την κρατούσε ένα αόρατο χέρι και δεν την άφηνε να κουνηθεί από τη θέση της...
Στο τέλος, αποφάσισε να μείνει, σταμάτησε να αμύνεται…
Ήταν ένα άγνωστο, αλλά τόσο υπέροχο συναίσθημα, που δεν θα μπορούσε να κάνει άλλο, παρά να το δεχτεί…
Και καθώς το φως ζέσταινε, σιγά σιγά, όλα τα μέρη της...
Η καρδιά άρχισε να νιώθει μια μεγάλη λαχτάρα...
Τόσο έντονη, που της φάνηκε άβολο...
Αγκαλιά…
Εγγύτητα ενός άλλου ατόμου...
Γλυκό φιλί...
Ωραία λέξη…
Οικογένεια…
Βοήθεια…
Συνεργασία…
Ανταλλαγή…
Συνομιλία…
Κατανόηση…
Αφοσίωση…
Οικειότητα..
Χαρά…
Ευτυχία…
Αγάπη…
Αγάπη…
Αμοιβαία αγάπη...
Όλες αυτές οι δονήσεις ήταν κρυμμένες σε αυτή τη μαγική ακτίνα φωτός...
Η καρδιά την κοιτούσε σαν υπνωτισμένη...
Παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια και είχε κάνει τα πάντα για να αποκοπεί από τον έξω κόσμο...
Δεν τα είχε ξεχάσει...
Ήξερε ακόμα τι σημαίνει να αγαπάς...
Θυμήθηκε τι είναι η αληθινή αγάπη...
Ένιωσε λύπη που στερήθηκε αυτά τα υπέροχα συναισθήματα για τόσο καιρό…
Εξακολουθούσε να φοβάται ότι θα πληγωθεί ξανά, αλλά συνειδητοποίησε, ότι αυτή η προστασία, αυτό το μεγάλο τοίχος, είχε γίνει η φυλακή της…
Μια φυλακή, μέσα στην οποία δεν μπορούσε να ζήσει την ομορφιά που κρυβόταν εκεί έξω…
Η καρδιά κατάλαβε…
Ήξερε τι έπρεπε να κάνει...
Σηκώθηκε και άρχισε να γκρεμίζει από μόνη της τα υπολείμματα του τοίχου.
Τραβούσε μεμονωμένες πέτρες και τις πετούσε όσο πιο μακριά γινόταν…
Τη μια μετά την άλλη…
Όσο περισσότερο φως έμπαινε στην κρυψώνα της, τόσο πιο έντονα συναισθήματα την πλημμύριζαν από μέσα...
Ο φόβος έσβηνε σιγά σιγά...
Η χαρά της έδινε δύναμη...
Και όταν τελικά όλος ο τοίχος έπεσε, η καρδιά κάθισε στα ερείπια και βυθίστηκε σε αυτό το υπέροχο, γλυκό φως...
Η ζεστασιά τη γέμιζε σιγά σιγά από μέσα και ζέσταινε το κάθε κύτταρό της...
Για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, ένιωθε…
Ήταν λουσμένη με ένα ρέμα φτιαγμένο από αυτά τα απόκοσμα συναισθήματα και δονήσεις...
Ήθελε να δώσει και να πάρει…
Ήθελε να αγαπήσει και να αγαπηθεί...
Συνειδητοποίησε...
Ότι είναι αδύνατο να ζεις χωρίς συναισθήματα...
Είναι αδύνατο να ζεις χωρίς αγάπη...
Άλλωστε, γι' αυτό δημιουργήθηκε...
Να αγαπά...
Και να αγαπηθεί...
Alexandra FreeSoul
Σε προσκαλώ στις συνεδρίες:
Για να δεις όλες τις διαθέσιμες υπηρεσίες, τον τιμοκατάλογο και να μάθεις για τις προσφορές,
μπορείς να επισκεφτείς το κατάστημά μου και είμαι στη διάθεση σου για οτιδήποτε χρειαστείς:
Like Free Soul - Hellas στο Facebook:
Γίνε μέλος της ομάδας στο Facebook:
FREE SOUL GREECE - ΕΝΩΣΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ
(ΔΙΔΥΜΕΣ ΦΛΟΓΕΣ CHANNELING ΥΠΝΩΣΗ)
Κάνε εγγραφή στο κανάλι Free Soul Greece στο YouTube:
Εάν βρίσκεις τα άρθρα μου χρήσιμα και νιώθεις την ανάγκη ανταλλαγής ενέργειας, μπορείς να υποστηρίξεις τη δουλειά μου κάνοντας δωρεά στο λογαριασμό:
PLN: PL46 1140 2004 0000 3102 7563 3134
€: GR52 0172 2860 0052 8608 5839 763
PayPal: freesoulblog@outlook.com
Ευχαριστώ!
Comments