Όταν σκεφτόμουν το ταξίδι μου στην Πολωνία πίστευα, πως θα περάσω υπέροχα. Τα σχέδια περιελάμβαναν συναντήσεις με την οικογένεια και με τους παλιούς μου φίλους. Για το τέλος κράτησα τα πολυαναμενόμενα εργαστήρια διαλογισμού και τάντρας.
Ωστόσο, όταν κατέβηκα από το αεροπλάνο, το οξυγόνο μου φάνηκε κάπως πυκνό... Οι δονήσεις ήταν τόσο βαριές που δυσκολευόμουν να πάρω μια βαθιά ανάσα...
Δύο λέξεις αντηχούσαν, όχι πλέον στο υποσυνείδητό μου, αλλά στο εδώ και τώρα - στη γήινη, απτή πραγματικότητα...
Δύο λέξεις που κανείς δεν ήθελε να πει δυνατά…
Δύο λέξεις που μπορούν να σκιάσουν τις ακτίνες του ανατέλλοντος ηλίου σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου...
Δύο λέξεις μόνο:
"Πόλεμος"...
"Καρκίνος"...
Δύο λέξεις και δύο τραγωδίες - μια "μεγάλη" - παγκόσμια και μια "μικρή" - προσωπική, σχεδόν ανεπαίσθητη για τους υπόλοιπους ανθρώπους... Ωστόσο, δεν ξέρω ποια δυσκολεύτηκα πιο πολύ να “χωνέψω”...
Αίσθημα αδικίας, πόνου, φόβου, τρόμου, θυμού… Για ένα άτομο που αισθάνεται αμέσως τις ενέργειες των άλλων, είναι μια αίσθηση παρόμοια με μια χιονοστιβάδα που σε καταπλακώνει και παγιδεύει κάτω από ένα βαρύ στρώμα χιονιού…
Αδυνατώ…
Διότι τι μπορώ να κάνω; Ακόμα και οι πιο ειλικρινής μας πρόθεση να βοηθήσουμε είναι άσκοπη όταν μπροστά μας στέκεται μια σειρά δεκάδων χιλιομέτρων από τανκς ή έχουμε να κάνουμε με μια ασθένεια που, σύμφωνα με την παραδοσιακή ιατρική, εξακολουθεί να θεωρείται αγιάτρευτη…
Αδυνατώ…
Γιατί κατά πόσο μπορούμε πραγματικά να επηρεάσουμε τις αποφάσεις που παίρνουν άλλοι άνθρωποι; Τι μπορούμε να κάνουμε από μόνοι μας όταν κάποιος στην εξουσία σκέφτηκε να εξαφανίσει από τον χάρτη μια ολόκληρη πόλη και να σκοτώσει αθώους ανθρώπους; Τι μπορούμε να κάνουμε όταν κάποιος αποφασίζει να κάνει μια θεραπεία που στην πραγματικότητα μπορεί να βλάψει ακόμα περισσότερο το σώμα του από ό,τι να το γιατρέψει;
Σε ποιο βαθμό μπορούμε να επηρεάσουμε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας;
Σήμερα απολαμβάνουμε ελευθερία, αύριο τα δικαιώματά μας είναι πολύ περιορισμένα...
Σήμερα πηγαίνουμε βόλτα με τα παιδιά μας στο πάρκο, αύριο κρυβόμαστε στα καταφύγια φοβούμενοι για τη ζωή μας...
Σήμερα έχουμε χρήματα και μπορούμε να αγοράσουμε ό,τι χρειαζόμαστε, αύριο εξαφανίζονται από το λογαριασμό μας και δεν μας μένει τίποτα…
Σήμερα έχουμε στέγη πάνω από το κεφάλι μας και όλες τις πολυτέλειες, αύριο ολόκληρο το σπίτι μας καταστρέφεται από μια τυχαία βόμβα...
Σήμερα έχουμε την υποστήριξη των συγγενών μας, αύριο μπορεί να πεθάνουν σε πόλεμο ή από ατύχημα ή ανίατη ασθένεια…
Σήμερα έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που αγαπάμε, αύριο φεύγουν και μένουμε μόνοι μας...
Σήμερα είμαστε υγιείς, δυνατοί, γεμάτοι όνειρα και σχέδια για το μέλλον, αύριο αυτό το μέλλον μπορεί να σκοτεινιάσει από αβεβαιότητα και φόβο για οποιονδήποτε λόγο…
Πόσες φορές τα είχαμε οργανώσει όλα, τα είχαμε σχεδιάσει τόσο όμορφα, και όμως, λίγο αργότερα, για εντελώς άγνωστους και απροσδόκητους λόγους, όλα κατέρρευσαν τελείως και έπρεπε να ξεκινήσουμε από το μηδέν; Κάτι που μια στιγμή νωρίτερα θεωρούσαμε ακόμη "σίγουρο", ξαφνικά διαλύεται, εξαφανίζεται, χάνεται ανάμεσα στα δάχτυλά μας...
Πόση επιρροή έχουμε πραγματικά σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας;
Αυτή η περίεργη σκέψη τρύπησε μέσα στη συνείδησή μου και γκρέμισε τη γαλήνη μου... Μέχρι που μου προκάλεσε ένα αίσθημα όχι τόσο θλίψης, όσο θυμού - θυμού για τους άλλους και για τις όχι και τόσο καλές αποφάσεις που πήραν; Θυμού για τον εαυτό μου που ήμουν ανίκανη να κάνω κάτι στην παρούσα κατάσταση; Θυμού για τη μοίρα, για τις ανώτερες δυνάμεις που επιτρέπουν να συμβεί αυτή η αδικία, ο πόνος και η ταλαιπωρία; Δε γνώριζα σε ποιον ακριβώς απευθυνόταν αυτός ο θυμός, αλλά το αίσθημα της αδικίας έγινε πιο δυνατό από όλα τα άλλα συναισθήματα... Γιατί αν εγώ μπορούσα να δημιουργήσω τον κόσμο, σίγουρα θα έμοιαζε τελείως διαφορετικός...
Αλλά τι μπορούσα να κάνω; Απλώς ένιωθα σαν να ήμουν παγιδευμένη κάτω από ένα παχύ στρώμα χιονιού και δεν είχα καμία δυνατότητα κίνησης... Και αυτές οι βαριές δονήσεις μαζί με τα αρνητικά συναισθήματα με δυσκόλευαν να πάρω μια ανάσα...
"Μη συνδέεσαι ενεργειακά με όλα αυτά. Μείνε παρατηρήτρια και στρέψε την προσοχή σου και τις προθέσεις σου προς την ειρήνη, την υγεία και την αγάπη", είπε ο ανώτερος μου εαυτός...
Και λοιπόν; Να στέκομαι με σταυρωμένα χέρια, χωρίς να κάνω κάτι, και να παρακολουθώ καθώς δύο τραγωδίες εκτυλίσσονται ταυτόχρονα γύρω μου - μια παγκόσμια και μια προσωπική; Εξάλλου, πώς μπορεί κάποιος να δημιουργήσει αγάπη και ειρήνη, αν του είναι δύσκολο να ζωντανέψει αυτές τις δονήσεις στην καρδιά του; Απλώς δεν γινόταν...
Επειδή λίγα ήταν αυτά που μπορούσα να κάνω, δεν είχα άλλη επιλογή από το να γίνω παρατηρήτρια… Παρακολουθούσα όλα όσα συνέβαιναν γύρω μου. Παρακολουθούσα τους άλλους. Παρατηρούσα τη ζωή που έζησα ως τώρα, τις αποφάσεις που με οδήγησαν στο μέρος που βρίσκομαι τώρα. Παρακολουθούσα τους ανθρώπους που βρισκόταν στη ζωή μου… Ανθρώπους που ήταν πραγματικά σημαντικοί για μένα, αλλά και ανθρώπους για τους οποίους έχασα τον πολύτιμο χρόνο μου αντί να τον αφιερώσω σε κάποιον που το χρειαζόταν περισσότερο…
Μέσα από το πρίσμα όλων όσων συνέβαιναν γύρω μου, έβλεπα τον εαυτό μου... Ένιωσα την ανάγκη να αλλάξω... Μαζί με όλη αυτή την εντελώς διαφορετική πραγματικότητα που έπρεπε να αντιμετωπίσω, ξεκίνησε και η δική μου, εσωτερική μεταμόρφωση.
Μέσα σε όλο αυτό το χάος και τα συντριπτικά αρνητικά νέα, άρχισα να παρατηρώ ότι δεν είναι όλα μαύρα και άσχημα...
Αρχικά, μικρές σπίθες άρχισαν να λάμπουν στο παγκόσμιο υπόβαθρο - κάποιος έδωσε καταφύγιο στη μητέρα με τα παιδιά της που έφυγαν από τις περιοχές που επιτέθηκαν, κάποιος έστειλε τρόφιμα, κάποιος έδωσε βοήθεια στους τραυματίες, κάποιος μοίρασε τα ρούχα του, τις οικονομίες του, κάποιος πρόσφερε μεταφορά από τα σύνορα, κάποιος έδωσε μια θέση εργασίας...
Και πάλι, κάποιος άλλος κάλεσε ασθενοφόρο την κατάλληλη στιγμή για να προστατεύσει το αγαπημένο μου πρόσωπο. Κάποιος άλλος πήγε τις απαραίτητες προμήθειες στο νοσοκομείο ενώ εγώ ήμουν ακόμα πολύ μακριά. Κάποιος άλλος μοιράστηκε μαζί μου πληροφορίες για την πορεία της επέμβασης και ολόκληρης της θεραπείας. Κάποιος άλλος ήταν δίπλα μου όταν η πραγματικότητα με καταπλάκωσε...
Και στις δύο περιπτώσεις συμμετείχαν γνωστά πρόσωπα, αλλά και άνθρωποι εντελώς άγνωστοι... Άνθρωποι που αποφάσισαν να προσφέρουν τη βοήθειά τους από την ανάγκη της καρδιάς τους, παραμένοντας ανώνυμοι και στέκοντας κάπου στο παρασκήνιο και των δύο ιστοριών...
Κάθε μέρα παρακολουθούσα πώς αυτές οι σπίθες αυξανόταν και δημιουργήθηκε ένα τεράστιο φως. Άνθρωποι που μέχρι στιγμής ήταν συγκεντρωμένοι μόνο στη δική τους καθημερινότητα, ενώθηκαν για να βοηθήσουν κάποιους άλλους…
Απλοί άνθρωποι…
Δεν φοβήθηκαν τις συνέπειες, δεν περίμεναν για οδηγίες των κυβερνώντων. Ανέλαβαν δράση συνεργάζοντας μεταξύ τους.
Υπήρχε μια αδιάκοπη ροή προσφορών βοήθειας σε όλους τους πιθανούς τομείς. Παρακολουθούσα με θαυμασμό πόσο τεράστια δύναμη ήταν κρυμμένη στην ομαδική εργασία καθώς οι προθέσεις και οι δράσεις ενώνονταν. Πόσο μεγάλη ήταν η μαγεία της ένωσης - πρώτα ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους, μετά οικογένειες, ακόμη και ολόκληρες χώρες. Πώς ένα αρνητικό γεγονός μπορούσε να μας ξυπνήσει και να μας σπρώξει να αναλάβουμε δράση και να προσέξουμε τον άνθρωπο που στέκεται δίπλα μας…
Είδα τις δονήσεις να αλλάζουν, κάτι που με παραξένευσε πάρα πολύ. Γιατί χάρη σε αυτά τα αρνητικά γεγονότα, σαν να ενεργοποιήθηκε και κάτι θετικό, κάτι που προηγουμένως φαινόταν ότι δεν υπήρχε καθόλου ή σχετιζόταν μόνο με μεμονωμένα άτομα…
ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ…
Ο καθένας από εμάς, όλοι ξεχωριστά, αλλά και σε παγκόσμια κλίμακα, αρχίσαμε να εκτιμούμε αυτό που έχουμε…
Αρχίσαμε να είμαστε ευγνώμονες για την ελευθερία, την υγεία, για τους αγαπημένους μας που είναι δίπλα μας, για όλα όσα έχουμε στην καθημερινότητα μας, για όλα όσα έχουμε ζήσει μέχρι τώρα…
Προηγούμενα προβλήματα, παρεξηγήσεις, αρνητικές αναμνήσεις, σαν να φαινόταν πλέον ασήμαντα σε σχέση με αυτή τη «μικρότερη» ή «μεγαλύτερη» τραγωδία…
Αυτό που συνέβη στο παρελθόν δεν είχε και μεγάλη σημασία. Το μέλλον επίσης έδειχνε θολό και αβέβαιο. Διότι σε ποιο βαθμό μπορούσαμε πραγματικά να επηρεάσουμε όλα όσα πρόκειται να συμβούν;
Το μόνο που μας μένει είναι το ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ...
Και στο εδώ και τώρα, πάνω από όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, άρχισε να αναδύεται η ευγνωμοσύνη…
Ευγνωμοσύνη για τη στέγη πάνω από το κεφάλι μας, για την υγεία, για το φαγητό, για τον γαλάζιο ουρανό, για το γέλιο των αγαπημένων μας προσώπων, για την ηρεμία του κοντινού δάσους, για τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου κέικ, για τη ζεστασιά του σπιτιού μας...
Ευγνωμοσύνη για τη βοήθεια που λάβαμε από ανθρώπους που ξέραμε και από αυτούς που δεν γνωρίζαμε καν, για την σιγουριά ότι σε περίπτωση που χρειαστούμε κάτι, πάντα θα υπάρχει κάποιος δίπλα μας...
Ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να εργαστούμε ως ομάδα και να καταλάβουμε επιτέλους πόσα μπορούμε να καταφέρουμε μαζί.
Ευγνωμοσύνη για την κάθε καλή συμβουλή και για την καθοδήγηση προς τη σωστή κατεύθυνση, για μια θετική σκέψη, πρόθεση, δράση ή αντίδραση.
Ευγνωμοσύνη για κάθε ξεχωριστή στιγμή που περνάμε με την οικογένεια μας, με τους φίλους και τους γνωστούς.
Ευγνωμοσύνη για όλα όσα είναι δεδομένα μέχρι στιγμής αλλά ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνουν αβέβαια.
Ευγνωμοσύνη που καταφέραμε να δούμε το αγαπημένο μας πρόσωπο, στεκόμενοι πίσω από έναν ψηλό τοίχο, πάνω σε ένα σωρό από σπασμένες σανίδες, για να μπορέσουμε να παρατηρήσουμε το χαμόγελο του από μακριά, μέσα από το παράθυρο του νοσοκομείου... Ακόμα κι αυτό ήταν μια θετική σπίθα...
Το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει πια.
Δεν ξέρουμε τι θα φέρει το μέλλον…
Ωστόσο, σε οποιαδήποτε κατάσταση, ακόμα και σε αυτή που είναι δύσκολο να αποδεχθούμε, υπάρχει πάντα μια σπίθα που μπορεί να προκαλέσει μια πραγματική φωτιά.
Η ευγνωμοσύνη είναι απίστευτα ισχυρή και μπορεί να κερδίσει όλες, ακόμα και τις πιο αρνητικές, δονήσεις.
Ας προσέξουμε όλες αυτές τις μικρές σπίθες στο εδώ και τώρα, κάθε μέρα, κάθε ξεχωριστή στιγμή… Γιατί μια μέρα μπορεί να αποδειχθούν για εμάς ένας αληθινός θησαυρός...
Alexandra FreeSoul
Σε προσκαλώ στις συνεδρίες:
Για να δεις όλες τις διαθέσιμες υπηρεσίες, τον τιμοκατάλογο και να μάθεις για τις προσφορές,
μπορείς να επισκεφτείς το κατάστημά μου και είμαι στη διάθεση σου για οτιδήποτε χρειαστείς:
Like Free Soul - Hellas στο Facebook:
Γίνε μέλος της ομάδας στο Facebook:
FREE SOUL GREECE - ΕΝΩΣΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ
(ΔΙΔΥΜΕΣ ΦΛΟΓΕΣ CHANNELING ΥΠΝΩΣΗ)
Κάνε εγγραφή στο κανάλι Free Soul Greece στο YouTube:
Εάν βρίσκεις τα άρθρα μου χρήσιμα και νιώθεις την ανάγκη ανταλλαγής ενέργειας, μπορείς να υποστηρίξεις τη δουλειά μου κάνοντας δωρεά στο λογαριασμό:
PLN: PL46 1140 2004 0000 3102 7563 3134
€: GR52 0172 2860 0052 8608 5839 763
PayPal: freesoulblog@outlook.com
Ευχαριστώ!
Comments