Όταν ήμουν 17 χρονών, πήγα διακοπές με την καλύτερη μου φίλη και μια από τις ξαδέρφες σε ένα παραθαλάσσιο μέρος. Ήταν ένα από τα πρώτα μου ταξίδια που έκανα χωρίς τους γονείς μου, χωρίς τη φροντίδα τους. Μια γεύση ενηλικίωσης...
Καθώς περπατούσαμε στο δρόμο προς την παραλία, είδα από μακριά ένα αγόρι με μακριές ξανθές μπούκλες. Τότε συνέβη κάτι τελείως μαγικό. Δεν ήξερα ακριβώς τι γινόταν εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Προχωρούσα σαν να ήμουν υπνωτισμένη.
Καθώς η απόσταση μεταξύ μας λιγόστευε, παρατήρησα ότι με κοιτούσε κι εκείνος... Το ίδιο έντονα. Περπατούσε με δύο φίλους οι οποίοι μιλούσαν και γελούσαν δυνατά. Αυτός όμως ήταν σοβαρός, συγκεντρωμένος στο βλέμμα μου…
Τότε όλα έγιναν σε αργή κίνηση. Και οι δύο παρέες, κορίτσια και αγόρια, προσπέρασαν η μία την άλλη, τυπικά - όπως ακριβώς περνάς δίπλα από αγνώστους στο δρόμο. Ωστόσο, εκείνος κι εγώ σταθήκαμε ο ένας απέναντι στον άλλον και κοιταχτήκαμε βαθιά στα μάτια. Ο χρόνος σταμάτησε... Όλα γύρω μας άρχισαν να γυρίζουν... Είχα την αίσθηση ότι για μια στιγμή βρέθηκα σε μια άλλη, γαλήνια διάσταση...
Με διαπέρασε ένα παράξενο αλλά γνώριμο ρίγος. Σα να βυθίστηκα ξαφνικά σε μια ασφαλή, αόρατη αγκαλιά… Μια απίστευτη ζεστασιά γέμισε την καρδιά μου... Τον ήξερα από κάπου... Δεν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά... Το ήξερα... Το ένιωθα… Ήταν σημαντικός για μένα…
«Γεια σου», είπε τελικά, λίγο αμήχανα. Κοκκίνισα μέχρι τα αυτιά μου, συνειδητοποιώντας πως η κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν ήταν λίγο αφηρημένη. Οι φίλοι μας σταμάτησαν παραδίπλα απορημένοι τι συνέβαινε. Η ξάδερφή μου με έπιασε από το μπράτσο «Έλα, επιτέλους!», είπε.
Δεν μπορούσα... Σαν να είχαν ριζώσει τα πόδια μου βαθιά στο έδαφος... Ήθελα να μείνω εκεί.
Μαζί του…
Για πάντα…
Σύντομα έμαθα πώς για αυτούς ήταν η τελευταία μέρα των διακοπών. Το επόμενο πρωί, άρχιζε το ταξίδι της επιστροφής. Μια μόνο μέρα… Η μέρα αυτή ήταν τόσο ξεχωριστή που θα τη θυμάμαι για πάντα. Ένα αθώο χαμόγελο, ένα αμήχανο βλέμμα μες στα μάτια, ένα απαλό άγγιγμα στο χέρι... Αθώα αγάπη, ανέμελη, αμόλυντη... Η αγάπη που νιώθει μια ψυχή για μια άλλη ψυχή...
«Στείλε μου γράμμα», είπα, δίνοντάς του ένα μικρό χαρτάκι στο οποίο έγραψα τη διεύθυνσή μου. «Το υπόσχεσαι;»
«Σ’ το υπόσχομαι», είπε.
Καθώς έφευγε, κάθε λίγα βήματα γυρνούσε το κεφάλι του για να κλέψει ακόμα μερικά δευτερόλεπτα μαζί μου... Για να αποτυπώσει τη μορφή μου στη μνήμη του...
«Μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Δε θα σου στείλει τίποτα», είπε η ξαδέρφη μου, «Μάλλον ήθελε να βρει μια τυχαία γκόμενα για να διασκεδάσει, όσο βρισκόταν στις διακοπές. Και αυτό ήταν όλο.»
Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Δεν ήταν αλήθεια. Αυτός δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος. Δεν ήταν έτσι η δόνηση της ψυχής του…
Αυτό που ένιωσα στην καρδιά μου ήταν αληθινό. Αυτό που εξέπεμπε η δική του καρδιά επίσης. Η πεποίθηση ότι γνωριζόμασταν εδώ και αιώνες ήταν τόσο δυνατή που ο νους μου δυσκολευόταν να το κατανοήσει... Πίστευα ότι θα επικοινωνήσει μαζί μου... Δεν ήταν τυχαίο που γνωριστήκαμε...
Περίμενα πολύ καιρό, τρέχοντας στο γραμματοκιβώτιο κάθε μέρα. Μερικές φορές το έλεγχα ακόμη και κάθε λίγες ώρες... Τίποτα δεν έλαβα όμως... Κανένα γράμμα από αυτόν... Ο ενθουσιασμός και η χαρά μου μετατράπηκαν σε στενοχώρια και θλίψη...
Στο τέλος παραιτήθηκα. Προφανώς η ξαδέρφη μου είχε δίκιο...
Πέρασαν λίγο παραπάνω από δύο χρόνια, ώσπου μια μέρα η μητέρα μου άφησε κάτι στο γραφείο μου. «Κάποιος σου έστειλε γράμμα», είπε.
«Γράμμα; Για μένα;», έμεινα έκπληκτη.
Ο γραφικός χαρακτήρας που φαινόταν πάνω στο λευκό φάκελο μου ήταν εντελώς άγνωστος… Άνοιξα το γράμμα με περιέργεια και μέσα βρήκα μια κάρτα. Απο αυτον…
Ένιωσα το ίδιο όμορφο συναίσθημα να ζεσταίνει ξανά την καρδιά μου… Την ίδια αίσθηση ότι γνωριζόμασταν από παλιά, ότι ήταν σημαντικός για μένα...
Ωστόσο, τότε ήμουν ήδη σε μια καινούργια σχέση, που κράτησε άλλα 15 χρόνια. Σοβαρή σχέση…
Η στιγμιαία ευτυχία μπερδεύτηκε με την πίκρα...
«Άργησες…», είπα και έχωσα το γράμμα ανάμεσα στα βιβλία.
Μετά από μερικά ακόμη χρονιά, ίσως και καμιά δεκαριά, ξαναβρήκαμε ο ένας τον άλλον στο διαδίκτυο.
«Συγγνώμη. Έχασα τη διεύθυνσή σου. Αλλά σε έψαχνα. Πήγα στην πόλη που μου είπες τότε. Ρωτούσα τον κόσμο για σένα, αλλά κανείς δεν ήξερε ποια είσαι και που μένεις», μου έγραψε.
Άρα ήταν τόσο κοντά... Σε μια πόλη που ήταν ακριβώς δίπλα στο χωριό μου...
Κι όμως… Διέσχισε τη μισή Πολωνία για να με βρει... Η καρδιά μου και η διαίσθησή μου δεν έκαναν λάθος τότε… Και εγώ ήμουν σημαντική γι 'αυτόν... Και αυτός ένιωθε την ίδια ζεστασιά στην καρδιά του, όπως εγώ… Η ψυχή μου γέμισε με αίσθηση ανακούφισης και χαράς...
Κοίταξα το προφίλ του. Είχε μια πανέμορφη γυναίκα και δύο γλυκά παιδάκια. Ένιωσα αγάπη για όλους αυτούς… Αφού ήταν στη ζωή του, έγιναν μέρος και της δικής μου οικογένειας... Ένιωθα πιο πλούσια, σα να κέρδιζα στη ζωή μου καινούργιους ανθρώπους. Το χαμόγελό του, που φαινόταν στις φωτογραφίες, έδειχνε πως έκανε αυτό που αγαπούσε και είχε μια πραγματικά καλή ζωή. Χάρηκα πολύ για αυτόν και με όλη μου την καρδιά του ευχήθηκα ο'τι καλύτερο. Με πλημμύρισε αίσθηση απίστευτης γαλήνης και σιγουριάς, ότι όλα είναι ακριβώς όπως πρέπει.
Η συζήτησή μας τελείωσε πριν καν αρχίσει. Και εγώ είχα πλέον τη δική μου οικογένεια… Οι δυο μας είχαμε δημιουργήσει μια όμορφη πραγματικότητα στην οποία ζούσαμε. Κανείς μας δεν ήθελε να αλλάξει κάτι, πολύ περισσότερο να δημιουργήσει προβλήματα σε κανέναν. Ξέραμε πολύ καλά τι επιτρεπόταν και τι όχι σε αυτή την κατάσταση… Είχαμε συνείδηση στο τι μπορούσαμε να κάνουμε και τι ήταν απαγορευμένο…
Ωστόσο κάτι με προβλημάτισε...
«Τον αγαπώ;», ρώτησα τον εαυτό μου. Η απάντηση ήρθε αμέσως…
«Ναι…»
Φοβήθηκα... Άλλωστε, ήμουν παντρεμένη και αγαπούσα τον άντρα μου. Πραγματικά τον αγαπούσα! Από πού λοιπόν προέκυψε αυτό το συναίσθημα; Πώς μπορεί κάποιος να αγαπάει δύο ανθρώπους ταυτόχρονα;
«Αυτό είναι λάθος… Δεν επιτρέπεται!», ο λογικός νους δεν μπορούσε να εξηγήσει τι συνέβη... Και οι δύο αμέσως κόψαμε τη συζήτηση, λες και κάναμε συμφωνία...
~ Μάλλον, τόσο εγώ όσο και εκείνος, δεν καταλάβαμε τότε τι πραγματικά συνέβη... Και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε, γιατί δεν ξέραμε ακόμα τι σημαίνει να αγαπάς άνευ όρων. Δεν μπορούσαμε να βρούμε μια λογική εξήγηση για αυτό που βιώναμε εκείνη τη στιγμή. Στην πραγματικότητα, το ερμηνεύσαμε εντελώς λάθος... Εξ ου και η συγχρονισμένη φυγή, όπως και η αίσθηση ότι ίσως τα συναισθήματά μας δεν είναι σωστά, ούτε επιτρεπτά... Ότι δεν έπρεπε να ζωντανέψουν στις καρδιές μας ποτέ... Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο λάθος από αυτό που σκεφτόμασταν τότε…
~ Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να προσθέσω επίσης, ότι αυτή η ιστορία δεν αφορά τις δίδυμες φλόγες, αν και θα μπορούσε κάλλιστα... Πολλοί άνθρωποι θα την ονόμαζαν έτσι... Η ιστορία συνεχίζεται και η ανιδιοτελής αγάπη ακόμη υπάρχει...
~ Την ανιδιοτελή αγάπη την ονόμασα με το όνομά της όταν πραγματικά βρέθηκα στο μονοπάτι των δίδυμων φλογών. Ωστόσο, μια βαθύτερη κατανόηση του πώς λειτουργεί αυτό το συναίσθημα στη γήινη πραγματικότητα ήρθε σχετικά πρόσφατα...
Όταν, μετά από μερικά χρόνια, ανταλλάξαμε και πάλι μερικές κουβέντες, για μια στιγμή αυτή η ζεστασιά της ανιδιοτελούς αγάπης πλημμύρισε ξανά την καρδιά μου. Όμως, δεν την απέρριψα αυτή τη φορά. Άφησα όλα τα «πρέπει» και «δεν πρέπει» στην άκρη. Το συναίσθημα αυτό ήταν τόσο αγνό και αθώο που δεν θα μπορούσε να είναι λάθος. Απλώς το ένιωθα... Αποφάσισα να το επιτρέψω να υπάρχει στην καρδιά μου και να δω τι θα συμβεί από δω και πέρα... Πίστευα, ότι όλα ήταν όπως έπρεπε και ότι μια λογική εξήγηση βρισκόταν ήδη στο δρόμο προς τη συνείδησή μου.
Ταυτόχρονα, είχα λάβει καθοδήγηση ότι σύντομα θα συναντήσω κάποιον και αυτό το άτομο θα είναι εξίσου σημαντικό για μένα. Επειδή όμως συνέχιζα να βρισκόμαι στο δρόμο των δίδυμων φλογών, ο νους μου άρχισε να φωνάζει και πάλι «δεν πρέπει», «δεν είναι σωστό», «δε θα νιώσεις ποτέ την ίδια αγάπη για άλλον άντρα», «δε θα βιώσεις ξανά το ίδιο που έζησες χάρη σε εκείνον»... Και όλα αυτά επειδή ο δίδυμός μου υποτίθεται ήταν «η ψυχή μου», «ένας, μοναδικός και ξεχωριστός»... Πώς θα μπορούσα λοιπόν να αγαπήσω κάποιον άλλον; Ήταν η χειρότερη προδοσία...
Ένιωσα ότι όλο αυτό ήταν ένα μεγάλο ψέμα... Άλλωστε, αφού αγαπούσα ακόμη εκείνο το αγόρι από το παρελθόν, γιατί τότε δεν μπορούσα να αγαπήσω τον άγνωστο από το μέλλον; Σύμφωνα με ποιους κανόνες καθορίζεται ποιον μπορούμε να αγαπάμε και ποιον όχι; Μπορεί η αγάπη να ελεγχθεί, να χειραγωγηθεί με οποιονδήποτε τρόπο; Η ανιδιοτελής αγάπη;
Αποφάσισα να πάω με τη ροή των γεγονότων και απλώς παρακολουθούσα τι θα γίνει... Ένιωθα ότι ερχόταν κάτι σπουδαίο... Ότι ήμουν κοντά σε κάποια βαθύτερη κατανόηση των πραγμάτων...
Κυριολεκτικά μέσα σε λίγες μέρες συνάντησα έναν άνθρωπο, ο οποίος ξύπνησε μέσα μου ακριβώς το ίδιο γλυκό, καθαρό, αθώο, αλλά και αληθινό και βαθύ συναίσθημα... Επίσης, ήξερα πως γνωρίζω την ψυχή του εδώ και πολύ καιρό... Το ένιωθα και ήμουν σίγουρη για αυτό... Η ίδια η συνάντηση, φυσικά, δεν ήταν τυχαία και το ήξερα από πριν. Ούτε ο νους μου έφερνε πλέον αντιρρήσεις, γιατί το σύμπαν φρόντισε να με ειδοποιήσει για όλα αυτά εκ των προτέρων. Ήμουν προετοιμασμένη για αυτές τις νέες ενέργειες που θα έμπαιναν στη ζωή μου και θα με άλλαζαν για πάντα.
Ένας άνθρωπος εντελώς άγνωστος για μένα, αλλά μόνο με την παρουσία του, άγγιξε την ψυχή μου και προκάλεσε έκρηξη ανιδιοτελούς αγάπης. Η στιγμή που η ενέργειά του ενώθηκε με τη δική μου ήταν μια τόσο απόκοσμη, απίστευτα θεραπευτική, απελευθερωτική και πνευματική εμπειρία που η θεωρία των δίδυμων φλογών άρχισε να ταλαντεύεται επικίνδυνα στη συνείδησή μου...
Για μια στιγμή προσπάθησα να συγκρίνω αυτή την εμπειρία με όσα έζησα περπατώντας στο δρόμο των δίδυμων φλογών… Και τα δύο βιώματα ήταν τόσο δυνατά, μοναδικά και το πιο σημαντικό - πνευματικά, που ο λογικός νους δυσκολευόταν να τα ονομάσει, πόσο μάλλον να τα εξηγήσει...
Τολμώ να πω ότι αυτή η νέα εμπειρία ήταν ακόμα πιο έντονη... Ήταν απτή και μπορούσα να βιώσω από κοντά, συνειδητά, και την ανθρώπινη μορφή του, όχι μόνο την ψυχή... Ο πνευματικός κόσμος ενώθηκε με τη γήινη πραγματικότητα... Ο ουρανός άγγιξε τη γη…
Όλα αυτά με έκαναν να αρχίσω να ξεθάβω στη μνήμη μου και άλλους ανθρώπους, με τους οποίους ένιωθα την ίδια ανεξήγητη εγγύτητα... Τους οποίους κουβαλούσα ακόμα στην καρδιά μου, παρόλο που δεν ήταν πια στη ζωή μου. Δεν είχα με όλους αυτούς τόσο βαθιές πνευματικές εμπειρίες, αλλά κάθε μια από αυτές τις συναντήσεις συνοδεύτηκε από την ίδια γλυκύτητα, ζεστασιά στην καρδιά και την αίσθηση ότι δεν γνωριζόμαστε από σήμερα...
Σε καθεμία από αυτές τις περιπτώσεις ήταν η ίδια αγάπη... Η ανιδιοτελής αγάπη... Η ίδια αγάπη που είχα επίσης για τα παιδιά μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου και πολλές άλλες αδελφές ψυχές - άνδρες και γυναίκες - με τις οποίες διασταυρώθηκε ο δρόμος μου.
Συνειδητοποίησα ότι η αγάπη για τη δίδυμη φλόγα μου δεν ήταν καλύτερη, βαθύτερη, ανώτερη από άλλες... Ήταν το εγώ που ήθελε να το πιστέψει.
Αυτή η αγάπη, επίσης, δεν περιοριζόταν σε ένα μόνο άτομο - «ένα και μοναδικό».
Αυτή η αγάπη δεν ήταν μονόδρομος. Ήταν σαν ποτάμι και έρεε από την καρδιά μου χωρίς διακοπή, ξεχυνόταν σαν πλημμύρα προς όλες τις κατευθύνσεις. Περιλάμβανε ανθρώπους, ζώα, δέντρα, λουλούδια, ακόμα και το χθεσινό ηλιοβασίλεμα... Παντού υπήρχε η ίδια άνευ όρων αγάπη που μας χάριζε φτερά…
Δεν υπήρχαν ιστορίες στο πίσω μέρος του μυαλού, ούτε κρυμμένες προσδοκίες και χειρισμοί. Δεν ανακατευόταν το εγώ στην αγάπη… Ήταν μια αγάπη στην οποία δεν υπήρχε ανάγκη να κατέχεις το άλλο άτομο, να το κάνεις δικό σου...
Μια αγάπη που σου έδινε απόλυτη ελευθερία... Μια αγάπη που σε ανύψωνε και σε κινητοποιούσε να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα - όπου κι αν είσαι και ό,τι κι αν κάνεις...
Ήταν απλώς μια αγνή, ανιδιοτελή αγάπη…. Ώριμη αγάπη… Πνευματική αγάπη…
Μια αγάπη που δεν μπορείς να τοποθετήσεις σε ένα συγκεκριμένο κουτί ή να της βάλεις ένα ταμπελάκι.
Μια αγάπη που παρέκαμπε όλους τους γήινους κανόνες και αρχές.
Μια αγάπη που ήταν ατέλειωτη, απεριόριστη, απερίγραπτη...
Μια αγάπη που δεν σταματούσε να ρέει ποτέ...
Μια αγάπη που ζωντάνευε στην καρδιά αυτό το γλυκό συναίσθημα ζεστασιάς και ασφάλειας... Μια αγάπη που αισθάνεσαι πως όταν είσαι με το συγκεκριμένο άτομο, νοιώθεις σαν να είσαι στο σπίτι σου...
Γιατί έτσι είναι... Δεν συνέβη μόνο με τη δίδυμη φλόγα μου, αλλά με όλους αυτούς τους ανθρώπους που συνάντησα κάποτε στο δρόμο μου. Παρά το γεγονός ότι στην επίγεια πραγματικότητα ήμασταν εντελώς ξένοι ο ένας για τον άλλον, γνωριζόμασταν πολύ καλά ως ψυχές. Προερχόμασταν από την ίδια οικογένεια... Μέσα μας κουβαλούσαμε παρόμοιες, συχνά σχεδόν πανομοιότυπες ενέργειες, δονήσεις που ταίριαζαν μεταξύ τους...
Ίσως στο μυαλό μας το ξεχάσαμε... Ίσως έπρεπε να προσαρμοστούμε στους γήινους κανόνες και αρχές... Ίσως χρειαζόταν να μείνουμε σε αυτο που μας επιτρέπεται... Αλλά η αληθινή, ανιδιοτελής αγάπη δεν γνωρίζει όρια... Δεν μπορεί να περιοριστεί, να ελεγχθεί ή να παγιδευτεί με οποιονδήποτε τρόπο.
Η ανιδιοτελής αγάπη δεν είναι αποκλειστική. Δεν είναι κτητική. Δεν μπορεί να δωροδοκηθεί, να προκληθεί ή να κατευθυνθεί προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Δεν είναι κάτι που μπορείς να κρατήσεις μόνο για τον εαυτό σου. Η αγάπη είναι για όλους. Απλώς ρέει...
Γιατί στην πραγματικότητα σημασία έχει το να νιώθεις αυτή την αγάπη...
Να κουβαλάς αυτή την αγάπη συνέχεια στην καρδιά σου...
Να γίνεις αυτή η αγάπη...
Όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι, οι όμορφες ψυχές που συναντάμε στο δρόμο μας, μας θυμίζουν μόνο, ότι αυτή η αγάπη είναι πάντα μέσα μας... Ότι ο αληθινός μας εαυτός είναι αυτή η αγάπη... Δεν έχει σημασία αν είναι δίδυμη φλόγα ή αδελφή ψυχή... Ας πετάξουμε όλα τα ταμπελάκια που δημιούργησε το εγώ μας στα σκουπίδια... Η αγάπη είναι αγάπη... Η ανιδιοτελής αγάπη είναι πάντα η ίδια. Σε όποια καρδιά κι αν πηγάζει…
Alexandra FreeSoul
Σε προσκαλώ στις συνεδρίες:
Για να δεις όλες τις διαθέσιμες υπηρεσίες, τον τιμοκατάλογο και να μάθεις για τις προσφορές,
μπορείς να επισκεφτείς το κατάστημά μου και είμαι στη διάθεση σου για οτιδήποτε χρειαστείς:
Like Free Soul - Hellas στο Facebook:
Γίνε μέλος της ομάδας στο Facebook:
FREE SOUL GREECE - ΕΝΩΣΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ
(ΔΙΔΥΜΕΣ ΦΛΟΓΕΣ CHANNELING ΥΠΝΩΣΗ)
Κάνε εγγραφή στο κανάλι Free Soul Greece στο YouTube:
Εάν βρίσκεις τα άρθρα μου χρήσιμα και νιώθεις την ανάγκη ανταλλαγής ενέργειας, μπορείς να υποστηρίξεις τη δουλειά μου κάνοντας δωρεά στο
PayPal: freesoulblog@outlook.com
Ευχαριστώ!
Comments